[Smutne zakończenie]

Nie mam w zwyczaju mieć komukolwiek za złe, że wyraził swoją opinię. Mogę mieć najwyżej za złe, że w komentarzach bez większego uzasadnienia krytykowano coś, co stanowiło nieodłączną część wiersza. Tylko tyle i aż tyle.

Pozdrawiam

[Smutne zakończenie]

Cytat

najbardziej przypada mi ostatnia, reszta patetycznie patetyczna
pozdrawiam i witam

Proszę przeczytać ostatnią strofę nie czytając trzech pierwszych. Robi takie same wrażenie?

Patos w pierwszych strofach jest użyty celowo. Te wszystkie wersy mają "trącić patosem jak cholera" (cytując pana Leniara), bo to właśnie nadaje znaczenie ostatniej strofie. Ludzie potrafią mówić tak patetycznie, oh i ah i wogóle, a co do czego, okazuje się, że taki patos mają po prostu za nic.

Cytat

te dwie strofy można by zamienić na dwa słowa: "patrzę na świat". I radzę iść w tym kierunku - minimalizacja jest ważna!

Można by, ale prawdę mówiąc nie widzę tego wiersza przez pryzmat minimalizacji. Szczególnie, jeśli rozwlekałem się z premedytacją i z zamiarem uzyskania pewnego efektu. A nawiasem mówiąc, nie zaliczyłbym tego wiersza do specjalnie ciągnących się i rozwlekłych.

Cytat

Ale gdy złotem zabłyśnie ten ich świat
Gdy ogień będzie pożerał ich domy
Gdy ocean przyjdzie zabrać ich dusze
Gdy ziemia się otworzy i połknie ich ciała

Może być i Apokalipsa, cokolwiek wystarczająco tragicznego, by pokazać obłudę podmiotu lirycznego.

Cytat

Radziłbym czytać dużo wierszy. I to najlepiej od razu poezję współczesną.

Myślę, że czytałem wystarczająco dużo wierszy, żeby stwierdzić z całą stanowczością, że za poezją współczesną nie przepadam. Nie twierdzę, że czytałem wszystko i zjadłem wszystkie rozumy, uważam, że nigdy nie można powiedzieć, że nie trzeba więcej czytać, ale dotąd żaden autor nie potrafił zmienić mojego zdania o poezji współczesnej. No, może tylko Szymborska...

[Smutne zakończenie]

Patrzę w siebie, w złote wnętrze me.
Przyglądam się swoim zachowaniom.
Swoim reakcjom na świat zewnętrzny.

Patrzę w innych, w niezbadane wnętrza ich.
Przyglądam się ludzkim zachowaniom.
Ludzkim reakcjom na ich światy.

Ale gdy złotem zabłyśnie ten ich świat
Gdy ogień będzie pożerał ich domy
Gdy ocean przyjdzie zabrać ich dusze
Gdy ziemia się otworzy i połknie ich ciała

Ja będę w leżaku przyglądał się
Trawie w mym ogródku i bez cienia żalu
Będę pił swój soczek.


---


Przede wszystkim chciałbym przywitać się z użytkownikami serwisu, jako że jest to mój pierwszy post na forum. Zamieściłem ten wiersz w dziale "dla debiutantów", bo nie byłem pewien, komu tak naprawdę przysługuje dostęp do działu "dla weteranów" (moje pierwsze "dzieło" wyszło spod mojego pióra w roku 2002, od tego czasu zamieściłem pojedyncze utwory w kilku serwisach, choć żaden tak naprawdę nie zajmował się stricte poezją). Powyższy wiersz pochodzi z maja 2005 roku i nie był jeszcze nigdzie publikowany. Mam nadzieję, że się spodoba i z góry dziękuję za wszystkie komentarze.

Pozdrawiam serdecznie
Krzysztof Rowiński