[Kolumbowi]

położyłeś głowę swą syneczku
na sierpniowej ziemi ludzkich łez
- miasto Twoje zapłakane -
z wrażym świstem kuli złej

zgasło światło krzyża pożóg
ruda krew przesiąkła nas
- miasto Twoje zasłuchane -
syren wycie ciszę rwie

przez minutę wieczną trwa
a Ktoś patrzy w niebo Twe
- w miasto Twoje ukochane -
które brzozy krzyżem jest

[śmierć Archimedesa]

cała przyjemność po mojej stronie
dziękuję za komentarz
jacek

[śmierć Archimedesa]

noli turbare circulos meos (łac.): nie psuj moich kół

[śmierć Archimedesa]

schylony pracowicie
pod mieczem legionisty
nie walczący o życie
nieśmiertelnej istoty

pełen i swą uwagę
poświęciwszy abstrakcji
stracił sławny odwagę
obrońca starej Grecji

i zawisł miecz nad ręką
uzbrojoną w li rylec
tylko i nienawiścią
pchany nie nie mógł ulec

magii narysowanych
na piasku mej pamięci
chwilami kwadratowych
kół załzawione oczy

i zakrwawione blaski
miecza noli turbare
circulos meos... krzyczy
i cisza po wsze czasy

[zmyślałka]

wichrem przypalonych
blond włosów
utulona śmiechem
tryskającym kaskadą
światła dorastającego

pełna radości
odkrywania
codzienności dnia
opowiada
niestworzone twory
umysłu
przefantastycznego
o tysiącach
iskier biegnacych
we wszystkie
strony
wieczności

[usłyszałem:]

usłyszałem:

kto przeżył

nikt

zabili

wszystkich

z mojej

i twojej

rodziny

a jutro
postawimy
Boga
przed sadęm

[niepokornym]

niepokornym

dziadowskie oblicze Irydiona
syna Prometeusza czytane
po latach tylu serce me wzrusza
do bicia szybszego te kamienie

porzucone niedawno przez Boga
na szańcu krzyczały że jeszcze to
nie koniec waszych ideałów dla
nas dzieła madrością gminu

przesycone krwią sztandary
ojczyzny i szarpią zabliźnione
rany w delirium kolejnej klęski

pochłonieci otchłanią pamięci
wieków dajcie szczyptę soli gorzkiej
łzy postanowienia nieidei

[po matematyku]

całkowanie życia po śmierci
zostawmy licznikom faktów
dzielacych na czworo
nic splecioną wiatrem

sumowanie uczuć
pogrzebowych zamknęły
proste pełne nieskończoności
aż po horyzont

tylko obraz salutu
i żartów niewybrednych
zapadł jak kamień
w zielone sukno
pierwszego
łoża śmierci

na posterunku

smie ?

[ptaki]

niebiesko na skwerku

przed ratuszem

od ptaków



dziobią korki

butelek wystających

z kieszeni



zapach taniego wina

rozchodzi się razem

z trzepotem przekleństw



smarkają w dwa palce



chociaż mają

skrzydła rozumu

nie zrobią z nich użytku

bo nie mają

dokąd odlecieć

[Wigilia]

wigilia

okna zaszklone choinkami
świateł ronią łzę radości
spotkania przy jednym stole
utulonym mróźnym śniegiem
wyściełającym półmiski
nieparzystych potraw

talerz czeka pusty
na wędrowca z zaświatów
zimnych ciemnością

prezenty zapakowane
w uśmiech dziecka
i obwiązane sercem

gwiazda światłem
swym zwiastujaca
ewangelię wieczystą

święta radosne
zapadające głęboko
w otchłań pamięci
szczypiacej mrozem
policzki wiecznych dzieci

[Kółko I Krzyżyk]

kółko i krzyżyk

(kto zna reguły
nie przegra)

kółko
lewy górny róg
krzyżyk
środek
i dalej
gra
przed siebie
na boki
w tył
czas
przestrzeń
człowiek

nikt nie wygra

[Czasami]

czasami

po prostu
brakuje kamieni
rzucanych
w okna domów
wychowujacych
ludzi zidiociałych
ilorazem inteligencji
śmiesznej

pustą myslą
nie mogli
zrozumieć że biegłeś
by się zmęczyć
a łowiłeś by pamiętać
o przyjacielu zmarłym
na rękach wojny
okrutnej

pozwól
że roześmieję się
w twarz
swojej hipokryzji
i powiem
wszystkim naokoło
że poznasz głupiego
po czynach jego

[Telefon]

dłonie brudne
gotówką miłości
rozmienionej
na drobne
do których
nie ma automatu

nie mogę się
połączyć
z rzeczywistością
zastaną
po niebycie

nieustannie
wykręcam
numer
zapamiętany
od wieków

nie ma
takiego
numeru ?

[Przystanek]

mojego życia
przytłoczony
czekaniem
pogrąża się
powoli
w zapomnieniu
podróżnych
depczących
w pośpiechu
duszę
moich
kroków
przeszłości

[Emisariusze Pamięci]

zmarli w kołowrocie narodzin
odkrywacie wciąż nowe
koligacje rodzinne
z białą niewymowną
otchłanią zaświatów
pędzicie po okregu
naprzód
w paszczę paradoksu
trzeszczacego
w zebach
słonymi paluszkami
codziennosci