Grzegorz Maria Pozimka

tak rano o brzasku dzwony dzwonią szczęśliwie że do ogrodu wybiega świat cały ogarnąć bosa dziewczyna i choć tego nie wie wszystko co trąci na nowo ożywa po Nocy Wielkiej a oto ogrodnik co nagle się zjawił ze światem tak wielkim jak jego ręce ucisza wszystko dziewczyna z wyrzutem mówi do niego a on jej pokazuje stopy i ślady po męce

nie podcinajcie nie rozkwitłych barw wonnych nie depczcie nie szczujcie rasowymi psami pałką nie kształtujcie nasz świat z kilkunastu klas rocznych idoli i marzeń kurczących się stale przyjaciół co odchodzą wierzących w marihuanę

nie idź na wojnę synu wypłakanej matki bohaterskiego ojca odznaczonego odłamkiem i krzyżem obarczonym na dni świąteczne nie idź choć to męska rzecz wrócić z wyszczerbioną piersią by w barze płacić blizną za postawioną z litości wódkę nie idź choć tam ludzie giną nikt nie wie czemu i dlaczego Bóg przyjmuje ofiarę krwawą