Andrzej Krupnik

interesujące metafory, widzę, że starasz się wejść na nową drogę życia, porzucając "czarną wstęgę przeszłości". Byle do przodu!! Nie czuję tutaj jakiejś konkretnej potrzeby przyczepienia się do czegoś, ogólnie wszystko mi pasuje. Piszesz o przeszłości jako upadku i o nowej drodze. Ja podzieliłbym to na dwie części, na pierwsze o tym złym czasie a druga o nareszcie odkrytym nowym dniu, ale myślę, że Twoje wymieszanie było celowo. Chciałeś zaznaczyć, żeby nie zapominać o przeszłości, żeby nie popełniać tych samych błędów. Pozdro PS. Daj znak życia, co?

dobre, dobre, widać ze przemyślane. Zapewne ten dom jest symbolem samotności człowieka.

Zgadzam się!! Oj kusi ta pokusa. Codzienne życie czy w wyjątkowych przypadkach jest zawsze obecna. PS. Piłem dzisiaj tanie wino o nazwie "Pokusa" :D

zmiatamy szufelką życie do kosza z myślą że wreszcie wyrzuciliśmy śmieci potem coś chrobocze z wewnątrz czynów i wspomnień nasze dzieci

czas utopić życie w marzeniu zabić świadomość nożem relaksacji poświęcić się krwawo snów pyleniu zatłuc morze codziennych dewiacji

"Świętego spokoju bogów, niczego..." prawda, jeśli coś istnieje Tam, na górze to ma dobrze bo ma spokój od ludzi, a jak tego czegoś nie ma to też ma dobrze, bo go nie ma :D

Mam 3 winiacze i 0.7 pod biurkiem. Zgadzam się, trzeba sie napić :D tak na marginesie: szanuje JPII jako człowieka, choć jestem niewierzący. Ale wydawało mi się, że to jest forum poetów, a nie kącik modlitw Radia Maryja.

Niespełnione potrzeby, jak oczy mędrca drążą nieskończenie, Oszołomiony umysł penetrują, wyrywając uczucia i słabostki skryte. Wypisują na całym moim ciele górujące ponad wszystkim marzenie. „KOCHAM” na sercu, głęboko jak nożem w korze wyryte. Plątam się bez celu, czekając na znak, że to co mi się marzy, Wkrótce się spełni. Sukienka wiosenna na smukłej figurze opięta, Pachnące włosy pływające swobodnie wokół cudownej twarzy, Na której gości uśmiech, szczery i niewinny, który mnie opętał. Kocham, krytykuje... Przepraszam i żałuje... Tęsknie, bo potrzebuje Twoich cech, z których doskonałość Twą się buduje. Miłosny kamień Syzyfa pcham, gdy rozumieć Cię próbuje. Próżna moja duma dla próżni przeznaczona, Nie pozwala wyrazić uczuć moich prosto w Twoje oczy, Ponad którymi, błyszczy się mojej duszy korona.

Zajefajny Wiciu :D wystarczy spróbować sobie wyobrazić to o czym piszesz i pomyśleć, że fajnie było by się tak odizolować od szarego świata. Ale nie, to wam sie też nie podoba (pisze do tych co im się ten wiersz nie podoba). A poza tym to chyba jasne, że Witek lata teraz w obłokach bo jest zakochany (jego jeden z poprzednich wierszy o tym świadczy). Już chcielibyście sciągnąć go na ziemię, żeby mu za dobrze nie było. Ale on sie nie da :P

No ba Wiciu!! że się zakochałeś of course :D Cieszę się że słońce zagościło w Twojej twórczości i życiu. Wierszy o miłości było tyle ile samych miłości. Ale magia (która jest także w Twoim wierszu) miłości zmusza do jej wyrażania. Za każdym razem inaczej. I pięknie.

Bardzo ładny i przede wszystkim obrazowy wiersz. Czytając oglądałem obrazy które tworzył się w mojej głowie. Nihilistyczne i... Ciekawi mnie czy stworzysz wiersz który rozpocznie sie od "Gdy wzeszło już Słońce". Pozdrawiam!

Według mnie jest to jeden z niewielu przypadków, kiedy o samotności pisze się z nadzieją, z pozytywnymi wibracjami. Co wcale nie oznacza, że się z rozstaniem pogodziło.

jestem nieżywy i obrzydliwy zamiast oleju doleje oliwy i moja głowa będzie paląca śmierdząca pies to wszystko trącał twórcze umysły twórcze pomysły prysły jak mózg na ścianie i na suficie w zachwycie jak koktajl bananowy jabłkowy mięsno budyniowy soczek polowy skocze z samolotu na bungie bez kłopotu wyleje żółć z nogawek naleje jeżowych sadzawek z drewnianego lasu pewnie mam za dużo potasu we krwi i na pustyni głowa mnie boli chociaż jej nie mam zjadłem za dużo troli ach te wspomnienia