Lirael

Świetny wiersz. Tylko smutny. Pozdrowienia.

Widzę tu wielką uczuciowość. Ale może być lepiej. I na pewno będzie:) Pozdrowienia

Bardzo obrazowy wiersz. I to tyle. Pozdrawiam:)

Poruszyło moją wyobraźnię. Przeniosłam się z innego forum i już mi się tu spodobało:) Robi bardzo dobre wrażenie. Pozdrowienia:)

Dlaczego od początku wiedziałam, że to miłość?:) Ciepły wiersz. Pozdrowienia:)

Widziałam, jak umarł czas Jak wskazówki po raz ostatni Wybiły północ, a rzeczywistość przemieniła się W nieruchomą bryłę samotności. Wkroczyłam w nią, nie czując, Że stąpam po czarnej pustce Mój głód stał się chłodem Skraplającym się w postaci Łez wszechświata. Wyrwałam się z objęć wieczności I po raz ostatni moje oczy zamgliła Księga z niegdyś pozłoconymi, Teraz pożółkłymi kartkami. Z połonin niebieskich uciekła Przezroczystość, a liście Zlały się w jedność ze zgnilizną Pochodzącą od wygłodniałych drzew. Wiatr wyrwał mi je z dłoni, Ciemność oplotła grubą księgę I zrosła się z wachlarzem Wychudzonych słów. Wysuszona z emocji Poddałam się śpiewom głuchej nocy. Roztopiłam się w jej pustce, A czarna dziura pochłonęła mnie. 7/12/06