rOb av

szczescie majaczy przed nami w mroku marzac o chocby najlzejszym blasku czekajac cierpliwie rok po roku niczym Slonce wyglada brzasku zapal ten plomien wrecz krzyczy do nas trwozac sie przed samotnoscia nie rozrozniajac spolecznych klas marzy by z dusza stac sie jednoscia rozerwijmy chorobliwy nieszczescia kokon by kochac podziwiac glosniej bez szeptu podazajac milosci wspaniala droga nie obawiajac sie jej donosnego dzwieku