Marta Lasota

na początku skojarzyło mi się to ze zwykłym bełkotem narkomana, ale później coś się zmieniło. bardzo to mądre, podoba mi się, zwłaszcza, że niektóre zdania bardzo pasują do mnie samej. chociaż zawsze bardzo mnie męczyły takie krótkie, urwane zdania i bezsensowne powtórzenia. "Miron" wymieniony raz zrobiloby na mnie większcze wrażenie w połączeniu z dalszą częścią zdania.

ach, taki harlekinowski nastrój mnie dopadł.

„A jeśli czas też jest chorobą?” - Posłuchaj mnie. Gdy coś się kończy, a cały świat nagle się zmienia, trzeba to jak najszybciej zaakceptować. Miałam kiedyś znajomą, która powiedziała mi, że w takiej sytuacji pomógł jej powrót do miejsca z dzieciństwa, w którym czuła się bezpiecznie. Może spróbujesz? Siedzę skulona w fotelu i patrzę na swoje ręce, które są mokre od łez. Beata mówi do mnie od trzydziestu minut. Od trzydziestu minut nie zrobiła pauzy w swoim monologu i wydawało mi się, że przestała oddychać. Wiem, że teraz oczekuje na moją odpowiedź. Tylko, że ja nie wiem co mam powiedzieć. Najbardziej chciałabym żeby już poszła i pozwoliła mi w spokoju posprzątać łazienkę po raz pięćdziesiąty. - Anka, to trwa już zbyt długo. W twoim przypadku czas jest chorobą. - „Niebo nad Berlinem”. - Tak. I pamiętasz, co zawsze powtarzałaś po obejrzeniu tego filmu? - „Beata, słuchaj- nie pozwólmy żeby nasz czas był kiedyś chorobą”. Pierwszy raz od jakiegoś czasu spoglądam na nią i zauważam, że się zmieniła. Jak zwykle jej włosy są spięte w ciasny kok, a brwi lekko podkreślone czarną kredką. Jednak pod oczami dostrzegam parę dodatkowych zmarszczek, a jej usta wyglądają tak jakby oduczyły się uśmiechać. Zastanawiam się czy ona zawsze tak wyglądała, czy może ja potrzebowałam tego wstrząsu by nauczyć się dostrzegać prawdziwe oblicze mojej przyjaciółki. To ona przez ostatni rok płaciła moje rachunki, wyciągała pieniądze z mojego konta, robiła mi zakupy, gotowała i pilnowała żebym zjadła chociaż połowę posiłku. Poczułam wdzięczność dla tej drobnej kobiety, która poświęciła mi tak wiele czasu. - Beato- spojrzała na mnie badawczo i lekko przymrużyła oczy- proszę opowiedz mi co u ciebie słychać? Oto brama po przekroczeniu, której znowu będę miała dziesięć lat. Przypomina mi się jak wraz z moją siostrą łowiłam w pobliskim stawie żaby, kładłam je na trawie i czekałam aż z powrotem trafią do wody. Każda z nich zawsze powracała do swojego „mokrego domu”. Pewnego dnia doszłam do wniosku, że ja też zawsze wracam do miejsca, w którym czuję się bezpiecznie. Ogródek przy domu babci był jak zawsze nienaganny. Kochałam moment, gdy ubierała ogrodniczki, długie kalosze, słomkowy kapelusz i szła sadzić kwiaty w czarnej, pulchnej ziemi. Tak naprawdę w domu dziadków wszystko wyglądało idealnie. Były drewniane ściany, ciasto i ogień w kominku. Byłam ja siedząca u stóp babci i słuchająca jej opowieści. Na początku opowiadała o szkole, przyjaciołach, potem, gdy byłam już pełnoletnia mówiła o swoich miłościach i pierwszych pocałunkach. Dla niej każdy pocałunek był pierwszym- przynajmniej każdy tak traktowała. Uwielbiałam jej historie, które były obsadzone w trudnych czasach . Dzięki nim uwierzyłam, że dobre rzeczy przytrafiają się wszystkim. Babcia mówiła: „Wiesz kochanie, z dziadkiem poznaliśmy się w czasie wojny. I gdy go pokochałam, zastanawiałam się czy to wina trudnych czasów, czy to prawdziwe uczucie. Było tak źle, że każdy pragnął czegoś lepszego. Ja miałam dziadka i zazdrościłam go sobie. Po wojnie zamieszkałam z nim i znienawidziłam jego brudne skarpety i zainteresowanie polityką, ale ta wojna tak nas zbliżyła, że wiedziałam, że prać będę tylko jego skarpety.”. Kochała go miłością pierwszą. To tak jak z pocałunkami. Każda miłość była pierwsza. - Kochanie. Dlaczego wciąż tu stoisz?- spojrzałam w oczy mojego ojca. – Wejdź do środka. Weszłam do pięknego domu, który od trzydziestu lat pozostawał taki sam. Stare fotografie cały czas wisiały na pokrytych drewnem ścianach. Na podłodze dalej leżał ten sam pstrokaty dywan, który wyglądał tak jakby czas nie miał na niego żadnego wpływu. W salonie był malutki kominek, który trzeba było rozpalać ręcznie. Po prawej stronie zobaczyłam duży, dębowy stół z czarnymi wykończeniami. Pod ścianą stała półka wypełniona książkami, a na środku kilka wygodnych i starych foteli. Jeszcze jedno się nie zmieniło. Babcia witająca mnie z otwartymi szeroko ramionami i dziadek stojący obok niej z fajką w ustach. - Kochanie, tak dobrze cię widzieć. Jak zwykle jesteś zbyt mizerna. Poradzimy coś na to.- powiedziała mocno mnie przytulając. - Daj jej spokój, Elu. Dziewczyna musi tu trochę wypocząć, prawda? – dziadek jak zwykle pocałował mnie w czoło. Tata z babcią poszli rozpakować moje rzeczy w pokoju, a dziadek usiadł w jednym z foteli z książką, którą właśnie czytał. - No, Aniu. Jak uważasz, czy moje zakola są już tak bardzo widoczne? Jestem jeszcze atrakcyjny dla babci?- spojrzałam na łysą głowę dziadka, schowałam ręce w dłoniach i zaczęłam się trząść. - Co ci jest kochanie?- gdy odjęłam ręce od twarzy na moich ustach widać było naprawdę szczery i szeroki uśmiech. - Nic, dziadku. Po prostu teraz już wiem, jak bardzo za wami tęskniłam. Mój ukochany senior spojrzał na mnie widocznie uszczęśliwiony. Za chwilę zagłębił się w lekturze książki. Postanowiłam usiąść niedaleko niego w moim ulubionym fotelu. Rozłożyłam się w nim wygodnie i przez chwilę nie myślałam o niczym, ale nagle to wszystko do mnie dotarło. Zapach obiadu z kuchni, śpiew ptaków za oknem, ciche pykanie fajki dziadka i śmiech babci coś opowiadającej. Pierwszy raz od jakiegoś czasu poczułam się żywa i szczęśliwa. A co najważniejsze- poczułam się jak w domu. Nie wiedziałam, który to tydzień spędzałam na wsi u mojej babci. Wiedziałam tylko, że ból nie był już taki dokuczliwy jak wcześniej. Jednak coś nie dawało mi spokoju. Podobno niektóre rzeczy trzeba komuś opowiedzieć by je zaakceptować. Tego dnia było pochmurnie, ale dziadek i tak postanowił wybrać się na ryby. Babcia i ja siedziałyśmy w salonie. Ona robiła na drutach, a ja przeglądałam książki na półce. Wyciągnęłam jedną z nich i usiadłam w swoim ulubionym fotelu. Jednak wiedziałam, że dzisiaj w końcu nadszedł ten dzień. Nagle, po prostu zaczęłam mówić: - Tego dnia strasznie padało. Zostałam pilnie wezwana do szpitala. Moja pacjentka po rozległym zawale potrzebowała natychmiastowej operacji. Gdy w końcu wsiadłam do taksówki byłam już spóźniona. Do szpitala wbiegłam całkowicie przemoczona, zrzuciłam płaszcz i kazałam pielęgniarce natychmiast przygotować pacjentkę do zabiegu. Musisz wiedzieć, że panią Marię darzyłam szczególną sympatią. Nie mogłam pozwolić na to by umarła. To był dobry dzień- pani Maria przeżyła. Po skończonej operacji podeszła do mnie pielęgniarka i powiedziała, że w holu czeka jej syn. Zdjęłam rękawiczki, okrycie głowy i postanowiłam pójść z nim porozmawiać. Uwielbiam przekazywać członkom rodziny dobre wiadomości. Wtedy w ich oczach widzę najczystszą radość. Nie ma piękniejszej radości od tej właśnie. Przysłaniam ręką ogień świeczki. Syn pani Marii- Sebastian stał na korytarzu i patrzył na mnie, kiedy do niego podchodziłam. Gdy usłyszał, że operacja się powiodła chwycił moją dłoń i pocałował jej wewnętrzną stronę. Oczy miał koloru wiosennej trawy. Powiedział wtedy: „Jeszcze komuś podziękuję za pani dłonie.” i odszedł. Patrzyłam na jego oddalającą się sylwetkę i doszłam do wniosku, że jest idealny. Miał 190 centymetrów wzrostu, czarne, krótkie włosy i bardzo szerokie ramiona. Już wtedy podświadomie wiedziałam, że nigdy nie chcę patrzeć w inne oczy. Następnego dnia spotkaliśmy się w pokoju jego matki. Zaprosił mnie na kawę, później na drinka, następnie do kina i na kolację. Oświadczył mi się rok później. Powiedział wtedy: „Wiem, że jesteś jedyną osobą, którą mam ochotę oglądać do końca swojego życia.”. Wiesz, że gdy nie mogłam zasnąć on czytał mi na głos książki, które trzymał pod łóżkiem? Sebastian był astronomem i wszystkie jego książki właśnie tego dotyczyły. Przez pięć lat mojego małżeństwa dowiedziałam się bardzo wiele o księżycach, gwiazdach i planetach. Najbardziej bolało, gdy umierał mi pacjent. Wtedy wracałam do domu, brałam długą, gorącą kąpiel i kładłam się do łóżka. Podczas takich nocy nigdy nie gasiłam lampki. Sebastian leżał obok mnie i również nie mógł zasnąć. Pewnego dnia zapytał: „Jak miał na imię twój pacjent?”- odpowiedziałam. „Co robił, kim był?”- odpowiedziałam. „Co lubił? Jak się zachowywał?”- a ja mówiłam. Opowiadałam, śmiałam się i płakałam, a on głaskał mnie po włosach. Wiedział, że do każdego chorego podchodziłam osobiście. Starałam się dowiedzieć, co go cieszy, co lubi, jak żyje poza szpitalem. Sebastian pytał po to, bym mogła mówić. Potrzebowałam tego, a przecież nie miałam z kim porozmawiać. Jestem tylko i aż lekarzem. Nie członkiem rodziny, nie przyjacielem, nie znajomym. Jestem chyba ważniejsza, bo ratuję życie i umożliwiam dalsze bycie bratem, siostrą, przyjaciółką. To Sebastian przynosił mi do szpitala kawę waniliową i czekał na mnie w holu, czasem po kilka godzin. Nigdy nie robił mi przez to wymówek. Powiedziałam mu, że nie musi czekać, może wrócić do domu, ale on nie lubił sam wracać. Pewnego dnia przyszedł do mnie i oznajmił, że został wolontariuszem. Nie lubił czuć się bezużyteczny, więc gdy ja pracowałam, on zamiast czekać na mnie na korytarzu, odwiedzał chore dzieci. Czasami patrzyłam na niego, gdy siedział przy jednym z łóżek i śpiewał piosenki. Boże, jak on okropnie śpiewał, ale dzieciaki go uwielbiały. Pewnego dnia dostał ofertę pracy w obserwatorium astronomicznym w Chile. Pozwoliłam mu jechać- przecież nigdy, niczego sobie nie zabranialiśmy. Na początku wracał do domu co trzy miesiące. Potem jego wyjazdy przedłużały się do pięciu miesięcy. Następnie dzwonił do mnie codziennie, aż w końcu przestał. Starałam się z nim skontaktować, ale numery, które podał były nieaktualne. Po dwóch tygodniach dostałam od niego list. Wyjęłam pogniecioną kartkę z tylnej kieszeni dżinsów i postanowiłam przeczytać mojej babci na głos treść tego listu. Jej pierwszej pozwoliłam na zapoznanie się z tymi paroma zdaniami. Aniu! Nie powinienem robić tego w ten sposób. To Ty zawsze potępiałaś tchórzostwo i mimo że starałem się tego od Ciebie nauczyć, jak widać nie wyszło. Kiedyś rozmawialiśmy o poszukiwaniu swojego miejsca. Chcę tylko napisać, że ja swoje znalazłem. Tu, w tym ciepłym klimacie, który teraz już mi nie przeszkadza. Pamiętaj jednak, że Chile, to nie jest Twoje miejsce na ziemi. Zadbam o formalności związane z naszym małżeństwem. Już niedługo będzie tak jakbym nigdy nie istniał. Dziękuję za wszystko i przepraszam. Sebastian PS. Zawsze będę się o Ciebie bał. Złożyłam kartkę i położyłam ją na stole. Moja babcia patrzyła na mnie w osłupieniu. Jak żona Lota na swoje płonące miasto. Nigdy nie płakałam czytając ten list. Jednak ciągle miałam wrażenie, że za chwilę umrę. Wzięłam głęboki oddech, położyłam drżące ręce na kolanach i mówiłam dalej: - Gdy przeczytałam ten list postanowiłam posprzątać łazienkę, potem kuchnię, przedpokój i dwa pokoje. Gdy wszystkie pomieszczenia były czyste, postanowiłam coś ugotować po to by zabrudzić kuchnię i móc ją znowu posprzątać. Trwało to w nieskończoność. Beata codziennie mnie odwiedzała. Mówiła do mnie, krzyczała, płakała, biła mnie po twarzy. Jednak nic do mnie nie docierało. W szpitalu wzięłam zaległy urlop i zamknęłam się w domu. Po dwóch tygodniach od otrzymania wiadomości od Sebastiana, pocztą przyszły papiery rozwodowe. Musiałam złożyć na nich jedynie podpis. Zaoszczędził mi swojego widoku. Podpisałam je zaraz po przeczytaniu. Zostawiał mi wszystko, ale to Beata poszła odesłać dokumenty jego adwokatowi. Po trzech miesiącach życia w ciągłym otępieniu, gdy wszystko już posprzątałam na chwilę usiadłam w swoim ulubionym fotelu. I pierwszy raz gorzko zapłakałam. Babciu! Tak się nie robi. Nie można zostawiać w taki sposób. Zwłaszcza, gdy było się tak pięknym człowiekiem. Nie można sprawiać tyle bólu ukochanej osobie, nie można pozwolić na to by ona była narażona na cierpienie. Dużo czasu zajęło mi stwierdzenie, iż wszystko to jednak można zrobić. W Sebastianie byłam zakochana prawdziwie. Gdy brał mnie w ramiona, gdy trzymał mnie za rękę, gdy lekko się o mnie otarł, czułam się bezbronna. Bezpiecznie bezbronna. W takich momentach mógł mnie ulepić od nowa. Miałam w sobie tyle miejsca do zapisania. Z każdym dniem coraz więcej. Czułam się jak dziecko ze zawiązanymi oczami w sklepie z zabawkami. On był moim drogowskazem. Tylko jego chciałam znaleźć w tym gąszczu. Po nim już nic nie chciałam. Ludzie tacy jak ja kochają raz i cierpią raz. Nie mamy już nadziei na coś lepszego. Wszystko blednie przy wspaniałych wspomnieniach. Babciu, muszę cierpieć by pewnego dnia po prostu poczuć się lepiej. Nie można mi pomagać, to nie działa w tę stronę. Ludzie chcą mi pomóc, ale zabraniają mi go kochać. Dlaczego? Przecież ja nie przez tę miłość cierpię. Cierpię, bo nie mam jej z kim dzielić. - Musisz to zaakceptować kochanie, a na to potrzeba czasu.– odezwała się babcia. Jej głos był zachrypnięty, tak jakby z trudem go z siebie wydobywała. - A jeśli czas też jest chorobą? – zapytałam. - Wtedy zrobimy wszystko by znaleźć na niego lek.- powiedziała. Podeszła do mnie i bardzo mocno mnie przytuliła. Wyswobodziłam się z jej uścisku, wzięłam list od Sebastiana z szafki, podeszłam do kominka i wrzuciłam go w ogień. Usiadłam na swoje miejsce i pomyślałam, że moja kuchnia jest na pewno bardzo, bardzo brudna.

nie rozumiem dlaczego znalazło się to na tym forum. aż mi przykro.

już dawno nosiłam sie z zamiarem przeczytania Pani opowiadania, bo przecież zarówno Pani jak i ja wiemy, że jestem amatorką Pani opowiadań. i znowu się nie zawiodłam. wzruszyłam się niezaprzeczalnie. i bardzo mi się podoba, to szukanie siebie w sobie i próby odnalezienia miejsca na ziemi. to bardzo ciężki temat- przynajmniej dla mnie. powodzenia.

och, ktoś taki nie może się nazywać przyjaciółką. przeczytałam z zaciekawieniem. jedno zdanie jest nie tak, chyba nieumyślnie zrobiła Pani błąd. "Kiedy butelki zostały już opróżnione, leżeliśmy w trawie i gadali sennie" chyba "gadaliśmy" podoba mi się ten styl, taki z wyzszej półki. używa Pani kolokwializmów, ale z drugiej strony styl nadal jest wysoki. oby więcej taki opowiadan.

i tutaj ja chylę czoła, bo interpunkcja to moja pięta Achillesowa. dziękuje (;

To tylko kawałek- postaram się dodać resztę niedługo. Chce tylko wiedzieć czy warto pisać dalej. ~~ „A jeśli czas też jest chorobą?” - Posłuchaj mnie. Gdy coś się kończy, a cały świat nagle się zmienia, trzeba to jak najszybciej zaakceptować. Miałam kiedyś znajomą, która powiedziała mi, że w takiej sytuacji pomógł jej powrót do miejsca z dzieciństwa, w którym czuła się bezpiecznie. Może spróbujesz? Siedzę skulona w fotelu i patrzę na swoje ręce, które są mokre od łez. Beata mówi do mnie od trzydziestu minut. Od trzydziestu minut nie zrobiła pauzy w swoim monologu i wydawało mi się, że przestała oddychać. Wiem, że teraz oczekuje na moją odpowiedź. Tylko, że ja nie wiem co mam powiedzieć. Najbardziej chciałabym żeby już poszła i pozwoliła mi w spokoju posprzątać łazienkę po raz pięćdziesiąty. - Aga, to trwa już zbyt długo. W twoim przypadku czas jest chorobą. - „Niebo nad Berlinem”. - Tak. I pamiętasz, co zawsze powtarzałaś po obejrzeniu tego filmu? - „Beata, słuchaj- nie pozwólmy żeby nasz czas był kiedyś chorobą”. Pierwszy raz od jakiegoś czasu spoglądam na nią i zauważam, że się zmieniła. Jak zwykle jej włosy są spięte w ciasny kok, a brwi lekko podkreślone czarną kredką. Jednak pod oczami dostrzegam parę dodatkowych zmarszczek, a jej usta wyglądają tak jakby oduczyły się uśmiechać. Zastanawiam się czy ona zawsze tak wyglądała, czy może ja potrzebowałam tego wstrząsu by nauczyć się dostrzegać prawdziwe oblicze mojej przyjaciółki. To ona przez ostatni rok płaciła moje rachunki, wyciągała pieniądze z mojego konta, robiła mi zakupy, gotowała i pilnowała żebym zjadła chociaż połowę posiłku. Poczułam wdzięczność dla tej drobnej kobiety, która poświęciła mi tak wiele czasu. - Beato- spojrzała na mnie badawczo i lekko przymrużyła oczy- proszę opowiedz mi co u ciebie słychać? ~~ Oto brama po przekroczeniu, której znowu będę miała dziesięć lat. Przypomina mi się jak wraz z moją siostrą łowiłam w pobliskim stawie żaby, kładłam je na trawie i czekałam aż z powrotem trafią do wody. Każda z nich zawsze powracała do swojego „mokrego domu”. Pewnego dnia doszłam do wniosku, że ja też zawsze wracam do miejsca, w którym czuję się bezpiecznie. Ogródek przy domu babci był jak zawsze nienaganny. Kochałam moment, gdy ubierała ogrodniczki, długie kalosze, słomkowy kapelusz i szła sadzić kwiaty w czarnej, pulchnej ziemi. Tak naprawdę w domu dziadków wszystko wyglądało idealnie. Były drewniane ściany, ciasto i ogień w kominku. Byłam ja siedząca u stóp babci i słuchająca jej opowieści. Na początku opowiadała o szkole, przyjaciołach, potem, gdy byłam już pełnoletnia mówiła o swoich miłościach i pierwszych pocałunkach. Dla niej każdy pocałunek był pierwszym- przynajmniej każdy tak traktowała. Uwielbiałam jej historie, które były obsadzone w trudnych czasach . Dzięki nim uwierzyłam, że dobre rzeczy przytrafiają się wszystkim. Babcia mówiła: „Wiesz kochanie, z dziadkiem poznaliśmy się w czasie wojny. I gdy go pokochałam, zastanawiałam się czy to wina trudnych czasów, czy to prawdziwe uczucie. Było tak źle, że każdy pragnął czegoś lepszego. Ja miałam dziadka i zazdrościłam go sobie. Po wojnie zamieszkałam z nim i znienawidziłam jego brudne skarpety i zainteresowanie polityką, ale ta wojna tak nas zbliżyła, że wiedziałam, że prać będę tylko jego skarpety.”. Kochała go miłością pierwszą. To tak jak z pocałunkami. Każda miłość była pierwsza. - Kochanie. Dlaczego wciąż tu stoisz?- spojrzałam w oczy mojego ojca. – Wejdź do środka.

ale każdy wnosi do swojej narracji cos charakterystycznego.

no nikt się nie kwapi, to ja cos napiszę. noo, parę ładnych zdań i parę trafnych pytań. jednakże ogół mi się nie podobał i nie potrafię dokładnie stwierdzić dlaczego. może Twój sposób narracji mi nie odpowiada, może styl, a może coś zupełnie, zupełnie innego. nie wiem- wiem, ze jakaś głębia tu jest.

Nie widziałam- niestety. Ale Behemota nie da się podrobić! (;

no szersze, ale dalej mi tu nie pasuje.

chyba chodzi o to, że czasami czytelnik sam moze sie domyślić pewnych rzeczy, a czasami trzeba mu to wyłożyć. ja lubię się domyślać, jednakże tu tak się nie stało. może dlatego, że przeczytałam tę miniaturkę z prędkością światła niemalże. jak pisałam wczesniej- rozbudowałabym to. a jesli chodzi o dekadentyzm, o ile pamiętam był bardzo popularny w Młodej Polsce. oznaczał pesymizm i zrezygnowanie społeczeństwa polskiego, ktore sądziło, że w niedalekiej przyszłości czeka ich zagłada- stąd ta dość duża nadinterpretacja :D a tak odnośnie opowiadania. niedawno kupiłam sobie kota rasy Maine Coon. nie mówi do mnie, ale dzięki niemu przestałam bać się ciemności. gdy poluje na moją rękę jego oczy są oczami wariata i strasznie to lubię (; i Pani Wando- również posiadam jamnika, ale moi ulubieńcy jeszcze do końca nie potrafią się porozumieć.

a może powinnas dodac tu coś jeszcze? może wtedy krytyka będzie wystarczająco dobra. forum ledwo "zipie", a jakoś mi się tu podoba.

ta dekadencja śmierdzi mi nadinterpretacją, ale oprócz tego wszystko rozumiem :D

A mnie się nawet podoba. Tylko nie słyszałam nigdy o tym, że można przetrzeć uszy. Ja bym to rozwinęła. Mógłbyś napisać więcej, np. o tym co stało się później. Czy ma to byc opowiadanie fantastyczne? a moze ma byc to opowiadanie, w którym zastosowałes konwencję onirystyczną? nie podoba mi się puenta, zakończenie- jak, kto woli. "Następnie zwinął się na moich kolanach w czarną kulę, z której prawie na pewno można było odczytać przyszłość."- i co dalej? dalej jest tylko zdanie o tym, że bohater sie obudził. nie widzę sensu, ciągłości, głębszej myśli.

Oczywiście, że sama usunęłaś, ale nie dlatego, żeby nie czytac "komentarzy które wskazują na zarozumialstwo ", ale dlatego, że po prostu nie potrafisz znieść krytyki. Ponad to- wesoła twórczość, która nie wnosi nic, jest oczywiście bardzo miła. Ach, a to co zabawne dla Ciebie nie musi być zabawne dla innych. Ależ oczywiście samouwielbienie jest tu widoczne od jakiegoś czasu.

o, to ja tam koniecznie zajrzę.

A mnie zastanawia dlaczego usunąłes wszystkie swoje opowiadania z tej strony?

to jest przepiękne. czytałam Pani wcześniejsze teksty, ale ten- ten wywołał gęsią skórkę na moim ciele. i znowu wychodzi na to, że nie ma tematu ważniejszego niż miłość. dziękuję Pani za to. pytanie: czy ma Pani może więcej opowiadań, które mogłabym przeczytać? bądź może juz powstała jakaś książka? i jestem Pani wielbicielką.

Czytałam Pani poprzednie opowiadanie i cały czas mi się wydaję, że ma Pani niesamowitą klasę pisarską. Nie wiem jak inaczej to określić. To bardzo dojrzały sposób pisania. Czasami jednak chciałabym by poświeciła Pani więcej czasu na opisanie emocji. Jest pięknie, a najlepiej żeby było cudownie (;

moze wklei je Pani tutaj? nie mogę go znaleźć na forum, które Pani podała.

Mnie najbardziej boli to, ze dodaje sie tu tak mało opowiadań. Chętnie ten portal gdzies zareklamowała, ale niestety nie mam żadnej strony internetowej. Może my się zabierzemy do pisania? Jak Pani myśli?

(nie wiem czy o to chodzi, ale tłumaczę) eksponujące brzydotę.

nie jest to mordercza praca, oczywiście nie przychodzi mi to łatwo. chyba po prostu jestem zajęta wyrobieniem sobie jakiejś ciągłości. niedawno wrocilam do pisania- początki nie są lekkie. "Czekam na książkę."- i dziękuje. to dla mnie bardzo ważny komplement.