renifer rudolf

a toś mnie zaskoczył, przekopałeś się przez wszystkie warstwy mojej wiecznej zmarzliny. A tam na dole jeszcze trochę ciepła ostało. Że ładne napisać, to za mało.

no i co tera?, gdzie ja basen kupiem?, wszystkie już dawno wyprzedane,aleś zasadził mi gwoździa, no nie masz litości dobrze, że to ostatni dzień starego roku, w nowym może będzie szansa. Pozdrawiam przednoworocznie ciebie wstrenciuchu i twoją nie mniej wstrentną wontrobe. Trzymcie sie razem, bo osobno, to nie ma życia, dobrze mieć chociaż jedną część ciała na której można polegać w chwilach pełnych napięcia. Wierszyk mnie nie rozczarował, a komentarze bardzo jak zwykle smaczne, lubię zmiany, ale w nowym roku mam nadzieję że wytrwasz i nic się nie zmieni. Zmiana daty jest już wystarczającym stresem. Pozdrawiam

AMEN i kropka

No i miałem dużo zabawy i zajęcia czytając komentarze i kontr komentarze. To nie wiersz w moim odczuciu, ale fajna poetycka powiastka, co wcale nie umniejsza jej wartości. Nie sądzę by była w nastroju mniej wstrentna niż zwykle. I nie tłumacz mi co poeta miał na myśli, lubię tajemnice. Pozdrawiam Sylwestrowo.

Kwestię tę bardzo łatwo wyjaśnić; jeżeli były to schody z poręczą właściwe tylko tobie, to tym samym jako przynależne tobie przestaną być istotne dla każdego innego, ergo; nie będzie ich tak jak i ciebie nie będzie, ale jeżeli schody te są bytem niezależnym to na miłość bowską, czym się przejmujesz ciebie nie ma i nie ma twojej potrzeby schodów tym bardziej z poręczą. Pytanie za 2,39 zlp czy właściwie zagmatwałem problem?. Czterowiersz z schodami w oczywisty sposób kojarzy mi z Zepellinami, ale ja jestem stary jak węgiel. Pytania związane ze śmiercią są jeszcze starsze, a osobiście uważam, że są tylko dwa tematy warte poruszania w poezji; śmierć i miłość nawet, jeżeli jest to miłość do wiertarki. Pozdrawiam p.s. Całość łącznie z komentarzami odautorskimi bardzo.

Ja też, mam nadzieję, że odrobinę tej nadziei i dobroci moje rogi ozłoci. Jak bone dydy byłem grzeczny w tym roku. Rzuciłem tylko wiertarkę, ale ona już mi wybaczyła, papierosy dalej się palą razem ze mną. Pozdrawiam >'^'

wstrentny rozgadałeś się ponad miarę w tych swoich wierszykach, a tak w ciebie wierzyłem. Moja propozycja brzmi następująco: erotyk 1 2 3 osioł 4 5 6 mimo to nie tracę wiary w ciebie i pozdrowię cię świątecznie tak jak i innych dyskutantów. Oszczegam nie wiem jak długo wyczymam w swoim zauroczeniu. 1.1

Mam wreszcie autograf "Vade-mecum" Cypriana Norwida z przedmową Wacława Borowego z roku 1947 zaczynam czytać. Można naocznie przekonać się jak pracował Wielki Poeta, polecam wszystkim.

No!, chiba postawiłem na fłaścifego konia, fspaniałe i co gorsza niegłupie.

No znalazłem następny wstrentny wierszyk. Ja tam się nie czepiam, mnie się podoba, trochę się tylko niepokoję tą nagłą sympatią do Pańskich wierszyków.

zgodnie z obietnicą; przeczytałem. Ma pan jeszcze cuś bo jestem leniuch i nie chce mi się szukać.

od dzisiaj czytam tylko Pana wstrentne utworki. Sam jestem ciekaw czym sie to skończy.

Panie Wstrentny ślicznie. :))

Drodzy użytkownicy jak ktoś puści bąka to powinien przeprosić, co też niniejszym czynie. Jeżeli chcemy by nas ktoś oceniał to powinniśmy mieć twardą dupę. Nie powiem też, że nie zabolało - zabolało, ale już wróciłem do równowagi. Nie będę już się wygłupiał, starcza mi odwagi cywilnej by powiedzieć, że ten mój wierszyk to niewypał i że powinien był się znaleźć w zupełnie innym miejscu. Panie Eugenie wbrew temu, co pan napisał pomógł mi pan jednak punktując całą mizerotę mojego tworu – dziękuję. Póki życia – póty nauki. Pozdrawiam

Szanowny panie być może ma pan rację. Nie będę z panem polemizował na ten temat, jak już napisałem gdzieś wcześniej nie mam specjalnego przygotowania w tym kierunku. Cieszy mnie jednak pańska emocjonalna reakcja. Prawdę powiedziawszy liczyłem właśnie na pana i nie przeliczyłem się. Wracając do wierszyka gramy po prostu w innych teatrach jak chodzi o rozumienie co jest poezją, a co nie. Pozdrawiam.

Nic nie jest wieczne i właśnie, dlatego Obiecaj mi wszystko i daj ile zechcesz Nie będę chciał wiele mnie wystarczy tylko Że jestem Tak będzie w porządku ja się godzę na to Co mnie w drodze może spotkać jeszcze Bez niepotrzebnych gestów i dramatów wielkich Słów, zaklęć jak gotyckie katedry Też da pożyć O nic więcej nie proszę - zechciej

Szanowna pani Fanaberko, bardzo bym prosił o oświecenie mnie starego renifera, co w tym utworze jest takie bombowe. Bardzo bym nie chciał umrzeć w nieświadomości, to bardzo bolesna perspektywa. Moją prośbę proszę potraktować z należną uwagą i zupełnie serio. Zwracam się też przy okazji do autora o dorzucenie poru uwag, które pozwolą docenić mi jego wiersz. Bez wstydu ale i kokieterii przyznaję się, że zupełnie nie rozumiem jego przesłania. Proszę o pomoc, więcej napiszę, ja żądam pomocy, bo dojdę do wniosku, że nie jestem reniferem, a starym osłem. Taka konkluzja jest dla mnie nie do przyjęcia, w końcu nawet ja mam jakieś tam poczucie godności. pozdrawiam

Wyrzucił bym trzecią i zakończył tym ładnym podsumowaniem. pozdrawiam

Czy trzeba za każdym razem odkrywać nowe światy i byty, to przecież nie jest obowiązkowe. Wiersz napisany sprawnie i lekko się czyta. Czego chcieć więcej, a że opowiada o sprawach starych jak świat, to nic złego. Nie można z tego powodu robić autorce zarzutów. Mnie się podoba. pozdrawiam

Coś w tym jest. ale muszę sobie wydrukować i w spokoju zastanowić się. Czy mogę? pozdrawiam

Usunąć to "jakby", to może coś z tego będzie. Na całość, jak dosłowność to dosłowność. pozdrawiam

zdechłem, panie Bogdanie pozdrawiam zza grobu

Podoba mi się przez swoją zwyczajność i brak 124 dna. pozdrawiam

Dobre uczynki, to dobre uczynki, są jak kanapki smaczne dla robiącego i jedzącego, ot i tyle. Brać jak się podoba. pozdrawiam

Znalazłem coś w starych szpargałach, może się nada dla "kolegi", za darmo, co mi tam to w końcu na Walentynki. A każde twoje słowo jak plaster na moje rany Na noc bez końca i sen niezapamiętany Niczego nie żałuję, niczego też mi nie trzeba Tylko Odezwij się czasami - nawet nie na temat