Monique-9

moja dusza rozmarzyła się w przepastnej głębinie twych oczu w łagodnym blasku źrenic tęczowej iskierce namiętności przeciętej aksamitnym smutkiem zadumanym spojrzeniu bez frazesów poruszyłeś uśpiona kobiecość wzrokiem pieściłeś moje zmysły bez dotyku otworzyłeś bramy raju dzień witam i żegnam twoim imieniem bez nadziei ze łzą na powiekach nigdy nie będe twoją ani ty moim przyjacielu cóż nam pozostanie jak usiąść czasem w kafejce i w złączonych bezradnie dłoniach zamknąć cały nasz świat szczęście utopia codzienności

Ciekawe, tragiczne, porywa... Małe ale; za dużo powtórzeń i patosu, ale reszta git.

Moja mala uwaga-napisałeś "żagw"- pewnie chodziło o "żagiew"? Poza tym niepotrzebny ten spójnik "i" na samym początku. Sorry, ale nastąpił przerost formy nad treścią, chociaż ta treść.... ciekawa.

Dobra, dzieki za komenty...

dramat ukryty w czterech ścianach pijany ojciec odgłos wymierzonego policzka cichy płacz matki brzęk tłuczonego szkła stłumione przkleństwo rozszerzone strachem oczy niewinnych dzieci pasek w ruchu raz dwa trzy każde sprawiedliwie otrzyma swą część

jesteśmy ptakami ktorym los podciął skrzydła zamiast wzbić się w niebo słyszymy głos przeznaczenia musimy stąpać po ziemi miast latać swobodnie gdyby tak popłynąć w górę na skrzydłach anioła wzbić się w niebo gdzie duszy nie ograniczają pęta ludzkiego ciała wzlecieć triumfalnie w przestworza aż po kres bytu i zaśpiewać pieśn o wolności

wiatr smutno szumi w młodych listkachdrzew kocham i pragnę tęsknię przecież wiesz zbyt silne jest to nagłe pragnienie głęboko we mnie gdzieś w środku drzemie serce nie sługa i nie wybiera lecz chcę mieć w tobie też przyjaciela proszę powiedz mi dlaczego to ty dzień witam żegnam twoim imieniem noc zamienia się w wielkie pragnienie cóż mam robić cóż gdy śpię w łożu namiętnych róż a rano pokój przepełnia zapach twych orchidei dzień wzbudza we mnie wiele nadziei kwiaty i miłość pachną dziś wszędzie nie wiem ach nie wiem co kiedyś będzie jednego jestem pewna, powiem ci że moim szczęściem jesteś właśnie ty