Senny Nibelung

Przypadł mi do gustu. Bardzo metaforyczny. (:

Zdewastowane tory burzą mnie do gniewu Nikt nie mówił o zawracających pociągach I ptaszkach gnijących po drodze Powiedziałem już Bać się nie będę O ile pozwolisz Przejazd zamknięty zbędnie się wynurza A za nim kolej ciągnąca tysiące wagonów Gdzie każdy pragnieniem mojego serca.

Słaby, niewiele z tego utworu wynika. Nie zaskoczył mnie. Pozdrawiam

z potęgą konającego smoka usiłuję zjednoczyć ból istnienia martwe wspomnienia chwytam za dłoń nie robię nic dla świata pomagam sobie całować chaos to z czasem za mało moce fantastyczne śnią się po nocach owładnęły duszę niepokorną serce płacze zakrzepłą krwią i na nowo świta następna próba bolączka zespala żale moje kiedy przystaję na letargu chwyta mnie widłami szalony chłop uciekam do natury kobiecego ciała wargi szkarłatne i szyja biała rozciąga marzenia na maszynie do szycia dywanów latają chyba za sprawą spojrzenia dostrzegasz ocean stąd przypływam postrzeganie napędem mojego statku obok steru Twoje miejsce kapitan obiera kurs w nieznane