Alexander Szaman

Znowu licha pogoda Liście powolnie spadaja z drzew Kałuże dopełniają żywota Usychając Szary obraz zamazany za oknem rzeczywistości Jednostronnośc i pustość w pustce zawarta Jak w klatce, na klucz zamyka się nasz umysl Z myśla o kolejnym nadchodzacym dniu Promyk Słonca udaje ze mnie nie widzi Podczas spaceru z ukochana osoba swieci nam tylko milosc Wszyscy wokół przeciwko Nam My na skraju, oni w centrum zatruwaja życie Co myśli każdy z nas? I jak myśli Zawiśc czuc w powietrzu Pełnia swej zlej intencji je zatruwa Złowieszcze podmuchy wiatru na zawsze zwiewaja z nas czastki ... Nadzieja Coż ona warta kiedy nic nie pozostało? Ona tez Przeminie razem z wiatrem

Wielkie wydarzenie miejsce dzisiaj miało Sala przepelniona, goscie zewsząd przybyli Gdzieniegdzie Słońce leniwie spoglądało I wiatr pożegnalnie zasyczal Korowod drzew i krzewow po prawej stronie ołzy bezradnie wyciera Królestwo zwierzat po lewej skrycie udaje opanowanie Jeden człowiek, młody starzec drwi sobie ze wszystkich i wszystkieg Nudzące bicie dzwonow nadzeszlo Wzgórza malowane wyobraźnią zetrzec się nie dadzą Pomniki szklane jak piasek zwarte w jednym szyku stoją Mała owieczka zakłopotana o niczym nie wie Jedynie uschła róża pamięte te czasy Pośrodku sali grób Marmurowy, blyszczacy Łzy z niego lecą A na nim napis „Świat – (...) +

Śnisz... Marmurowy pałac w oka mgnieniu gdzies przeminął Rycerskie czasy, przyroda dawnych lat Mgliste zamki zapłakały i zostały zdmuchniete Jak z piasku... Wir powietrza zabiera Cię na dno oceanu, błękitu Nieopisany szum podwodnego zycia Przekrecasz się na drugi bok.. Śnisz... Znajdujesz się na chmurze Podroz trwa nieskonczona Rozmawiasz z gwiazdami Ich blask, spadasz.... Całe życie przed oczami, Szpital, łóżko, kroplówka, Rodzina przy Tobie, żona cicho łka Nagle lekarz krzyczy „to CUD” Budzisz się....

Śnisz... Marmurowy pałac w oka mgnieniu gdzies przeminął Rycerskie czasy, przyroda dawnych lat Mgliste zamki zapłakały i zostały zdmuchniete Jak z piasku... Wir powietrza zabiera Cię na dno oceanu, błękitu Nieopisany szum podwodnego zycia Przekrecasz się na drugi bok.. Śnisz... Znajdujesz się na chmurze Podroz trwa nieskonczona Rozmawiasz z gwiazdami Ich blask, spadasz.... Całe życie przed oczami, Szpital, łóżko, kroplówka, Rodzina przy Tobie, żona cicho łka Nagle lekarz krzyczy „to CUD” Budzisz się....

Jestem naprawdę zachwycony. Genialny :)

Refleksyjny, ale strasznie prosty. Pozdrawiam! :)

A moze "Rozśpiewane Wspomnienia"? Pozdrawiam :)

Serce Wampira Z nieubłaganą furią spoglądające na widnokrąg krwawiący; Z kołkiem ciernistym wbitym w jego środek; Z żalem żegnające się ze światem; Z utęsknieniem wiodoące się ku upadkowi; Serce Wampira Wolne od uczuć i rządz zbędnych; Kończy wędrówkę przez morze krwi i lasy ciemne, Pełne złudzeń i pozbawione zachowan ludzkich, Zawsze wierne i pogrążone w pustce; Ciężko wzdycha podczas bezkresnych poszukiwan sensu, Serce Wampira Porzucone i skrzywdzone przez fatum; Nieczułe na dotyk i wiatr porywisty; Przepelnione żalem i męką za czyny niesluszne, Czeka na szanse po śmierci; Serce Wampira; W ciężkiej niedoli bytu ludzkiego, Stoi na straży, aby zostac przeklóte kolcem zlosci ludzkiej. Samotne w swej męce wiecznej czeka na ukojenie, które być może nie nadejdzie, Zawisłe i niedołeżne porzucone na wieki, Serce Wampira

Nieistniejący grób Proba zapisu na nieistniejacym grobie, Wyczyn wielki, ale mozliwy, Ale czymze jest ten nieistniejacy grób? To świat nasz złudzeń nierzeczywistyh? A może latarnia, która przestala dawać swój blask? To dusza spoglądająca nocą na cmentarzysko myśli; Gina w niej niepotrzebne wspomnienia, Giną uczucia zle i pomyslne; Porzucamy je bez pamieci, A gdy jest inaczej niż chcemy, to szukamy w tym grobie szczescia, Ale nie znajdziemy go w martwej otchalni zwanej zyciem; Choc dusza ta sama czlowiek zmienny jest; Raz zabija, a raz placze; Jednak mamy w srodku zawsze ten sam grob; Mogilę naszych wspomnien...

Jesli mam byc szczery to powiem, ze nie podoba mi sie ten wiersz wogole. Pozdrawiam!

Mnie się naprawdę podoba. Super Alanie!

Kraina zwana Mrokiem Mrok to bezszelestna kraina utrapienia, Olbrzymi wąwóz ludzkich umartwień, To w Nim znajdujemy ukojenie i wolność od bytów doczesnych, To skowyty Wampirów i śpiew kruków pozwalają się odciąć od złego świata, Mrok jest w każdej duszy, Mroku nie oszukasz, On na Nas spogląda, ale nie bójmy się wejść do tej krainy, To nic, ze przypomina pustkowie, Pustkowie, na którym znajdujemy sens zycia, Jest w nim rzeka z łez aniołow i krwi ludzi, Sępy kłocą się o każdy kawałek mięsa jak ludzie o dobra przyziemne, Mrok nie jest złem, to zbawienie od zła, Każdy może się do niego udac, Każdy może z niego wyjść, Ale każdy w nim zostaje, Mrok to wielkie wzgórze ludzkich uniesień, Tam nie ma śmieci.... Spotkamy tam Wampira, Upiora i wiele stworów, Spotkamy Elfy, Trole i Olbrzymów, ale spotkamy także ludzi, cieszących się ze smutku, To nasza Wielka Czarna Parada, Wykorzystać zycie to udac się do Krainy Mroku, Tam jest życie...