FORD DAVIS

Znów zamykam oczy by zapomnieć Czołgam się przed utraconym czasem Biorę wszystko na siebie Jestem cząstką chwili złudzeń Nie podnoszę głosu Nie skaczę do gardeł wybranym Unoszę się niczym korek na wodzie Dryfuje niezatapialny Szanuję boskość tej chwili...Tu i teraz! Choć potykam się o kamienie na dolnej warstwie w egzystencjonalnej dolinie....

PRZEKLINAM DZIEŃ ZA BEZCELOWOŚĆ PYTAM O DROGĘ BEZ DZIUR I SZLAMU CHARCZĘ, WYPLUWAM NIEMOCY ŚLINĘ …..A ZNICZ WCIĄŻ PŁONIE NA TWARZY ZŁUDZEŃ Stukam o sufit przygniatania Rzucam słowami w ciemność pragnienia Bezwarunkowo oślepiam myśli właściwe Jestem ćmą, unoszę się nad ziemią…trwa bezsilność

widzę ludzi widzę ciernie skrawki szczęścia na niezdobytym niebie ciągle jestem senny nierozbudzony zwinięty w kokon trwania jakby zawstydzony