Marcin Gabriel

Ściany znów stały się zbyt ceglane Wiatr zawiał zbyt zimno Słońce wodorem rozgrzane Myślało chyba, że serce ma świat Zanim skończyło Cztery miliardy lat Strzaskanego sklepienia układam kawałki W słowa nieznanej dziwacznej bajki I śniąc śród chmur o gwiazdach marzę Tych co spadają dla dziecięcych wrażeń Pośród łąk szukam ich kawałków ukrytych Kunszt boskiej ręki - meteoryty Im mniej ich widzę tym bardziej szczerze Zamykam oczy i mocno w nie wierzę