Jaskółeczka (**)

Gorzki obraz, szare łzy Tkwią w mej głowie od wielu dni Widziałam dziecko o smutnej twarzy Wiedziała, że o ciepłym kącie marzy Cienkie kości skórą obłożone Z bólu, głodu wyczerpane Gięły się oddalając ducha Potrzebna była choć otucha Duch walki z oddechem zniknął Blade ręce w ciało przeniknęły Rozpacz w oczy zajrzała Ich blask światła na zawsze zniknęła Serce anioła przestało bić Tak bardzo chciało żyć Samotnie ostatnie tony wydawało Nic nie mówiło, lecz życia pragnęło Dusza wybierała przed progiem wieczności Życie na pokładzie ciemności lub miłości Ciało i dusza jednym się stała W ogrodzie szczęścia zawitała Teraz płynie z gwiazdami po polanie radości Szczęście i uśmiech na zawsze zagościł Dar życia został przekazany Bo został niesłusznie odebrany