[Wieczorne chmury]

Srebrzystym blaskiem
Rozcina księżyc

Rzymskim carrusem
Zaprzężony w dwa rumaki
Podróżuje po
Sklepieniu nieba

I rozsypuje
Na mlecznej drodze
Srebrne płatki
Fantazyjnych kwiatków

Matczyną dłonią
Rozgwieżdżone niebo gładzi
Zawieszone bezładnie
Na filarach
Ogrodu Semiramidy

Buduje nocne mosty
Plecze złocistą sieć
Ludzkich snów

W oddali płacz dziecka słychać
Tu na rogu młodzieniec pijany
Tnie się z rozpaczy

Boże! przez robaki zżarta
Kraina zmroku
Gnije w akcie
autodestrukcji


Księżyc srebrne wlecze nici
Księżyc płacze ludzkimi łzami


A w mistycznym
Labiryncie Dedala
Przenika mnie
złocista sieć
Jaskrawych gwiazd

I na kolana padam
Zamykam oczy

Czuje jedwabną chustę
Bogini Seleny, co ociera moją twarz
I szepcze mi czule:

Zgaście pochodnie, zakryjcie księżyc
Schowajcie gwiazdy

Wierze w nieznaną krainę
Pełną fantazyjnych kwiatów
Delikatnych zapachów,
Świat, gdzie marzenia są największe z przyjemności
Świat, gdzie wszystko jest doskonale i


radosne

[ciało]

Syndykat poezji (nie)banalnej przedstawia obraz o autoironicznym zderzeniu frajera ze Sztuką:

,,ciało''



w wychodku
gnije

przez plugawe robactwo wyżarte
mięso
marnej jakości
ledwo trzyma się kości

biel trupa olśniewa
kudłaty łeb

przez oczodoły
robactwo biega

zapewne
- bawi się niewinnie w chowanego.

A rozwarte usta
przemawiają
plugawym językiem
cichą mową
śmierci

czerwone rany na głowie porąbanej
słodkie od krwi i wódki
w kupie gówna umoczone

ciało
młodego szaleńca
w wychodku gnije


(chodzi o ciało moje
przypadkowo w gównie utopione)

[księżyc rozcina]

Księżyc skalpelem
rozgwieżdżone niebo
rozcina

I budzi ze snu
obłąkane moje myśli

--- szepcze mi do ucha…

usta jego senną melodie
przygrywają w
bezsennej kołysce

moje ciało
krew
komórki
na kamiennym sercu
młotem kowala
rozbija

wiem
nie jestem nocnym malarzem
zaś, nocnym pasterzem, co
na gwieździstej kobzie gra
obłąkaną myślą
w naczyniu osobliwym

zamkniętą

[poezja antypoezji]

Zbyt doslowne hmmm:) tak mialo byc

Dzieki za komentarz:)

[poezja antypoezji]

Po wielu latach
kurwienia się
wiecznej tułaczki

Składam siebie
na ołtarzu
próżności

bo czym jest sztuka,
jak nie przejawem próżności!

A może sztukę można utopić
w wymiocinach pijanego
poety

A czym dla ciebie
jest poezja?

Oto pytanie
zostawiam
Tobie
-- czy bękartem de Sade’a
-- czy urodziwą pięknością
bawiącą się złocistym rumakiem

[Bez tytulu2]

nie umiem pisać wierszy
używać ładnych slow
nie jestem architektem
własnego losu


obdarty ze skóry pies czyhający na hycla
wieczny włóczęga
pijak
kto mi powie jaka jest moja rola
w spirali

w której jestem

[Genesis]

Patrzę-
Przez dziurkę
od klucza
wprost w niebiosa

I obserwuje
onanizującego się Boga!

Niebiańskie nasienie
Na grunt
zwilżony, jak wargi proroka
spada

i wpada w rozwarte
usta pramatki—

W bezsennej kołysce
popękane powieki
rozdziera
życie

Dziś jednak
Boga nie ma tylko jego
impotencja…

[Próżniak]

Napisałem wiersz
Lecz zmieniłem się jak zwierz
Inspiracji szukać
poszedłem
Lecz
przepaść znalazłem
życia
własnego

[Dziewica]

Dziewico Życia!
Układasz się do
Melodii głębokiego
Snu śmierci
Hero Miłości!
Włosy twoje
Dotykiem subtelnym
Ocierają się o ciało moje.
W miłosnym ucisku
Tańca śmierci
Ukochana, miłość zabija nas!
Ułóżmy się do głębokiego snu
We wściekłym rytmie
Rozchylasz przede mną
Płatki róż swego ciała
Rozprężasz w żelaznym ucisku
Egzaltacji Miłości
Piękną nagość
Duszyczko, skruszona i cierpiąca
W melancholii serce twoje
Kajdanami skute
Łańcuchy ukojenia wbijają się
W bolejące serce.
Jęczysz boleśnie w
Rozkoszy cierpienia
Na łożu śmierci
Przykuci kajdanami ukojenia
Odpływamy w ekstazie
Kwitnącej róży.
Ciała romantyków splecione
Łańcuchami grzesznej miłości
Dusze nasze
Zagrzebane płatkami
Krwawej róży
Kochają się po wieki w
Ogrodzie Rozkoszy.

[Bez tytulu]

Nie umiem pisać wierszy
Nie umiem używać ładnych slow
Nie jestem poetą
architektem sztuki własnego losu

Kto mi powie, kim jestem?
Obdarty ze skóry psem czyhający na hycla?
Wiecznym włóczęga, pijakiem?
Kto mi powie jaka jest moja rola
w spirali architektury posągu próżności?

[Bez tytułu]

Nie umiem pisać wierszy
Nie umiem używać ładnych slow
Nie jestem poetą
architektem sztuki własnego losu

Kto mi powie, kim jestem?
Obdarty ze skóry psem czyhający na hycla?
Wiecznym włóczęga, pijakiem?
Kto mi powie jaka jest moja rola
w spirali architektury posągu próżności?

[Nad grobem wznoszę się....]

Nad grobem wznoszę się
Nad grobem modle się
Nad grobem mym
Wznoszą się ptaki ciemności
O, Panie Mój! Zlituj się nade mną
Błogosław dusze ma.


Synu Mój, błogosławiony bądź
W twej duszy zaiskrzyło się zło
Płomień ogarnia Cię
Trawi, trawi
Twe oczy ogarnia smutku noc.

Upodlony Synu Mój! Błogosławiony bądź
Zjawiam się i Ja- Mefistofeles
Świat ogarnia zło i ciemność,
Zakrywa ludzka twarz
Kto tam?- pyta Cię kto
To Ja, Mefisto, nauczyciel życia i śmierci!
Podpisz cyrograf, a dusza twa
Błogosławiona na wieki wieków (Amen).

Otwierają się wrota piekieł. Wychodzą kapłani ciemności

Błogosławiony bądź, Mistrzu Światła i Ciemności
Jego dusza przeklęta!
--zabiłeś, zabiłeś, zabiłeś, zabiłeś
twe serce niech krwawi goryczą, a ból przeszywa
dusze i ciało.
Przeklęta istota, istota marna bo ludzka

Kochając swa Małgorzatę zabiłeś
Kochając zraniłeś kruche serce
Miłość stała się dla ciebie błogosławieństwem,
A zarazem przekleństwem.
Przeklęty bądź raniąc ja,
Dziewicza krew zhańbiłeś zdrada twa.
Słyszysz? Słyszysz ten jęk
Płacz bólu złamanego serca kwitnącego
Promieniem miłości.
A twa dusza niech gnije, odrzucona w przestrzeni bólu i rozpaczy
Rozpacz Miłości rozerwała dusze twa
Zhańbiony- stracony !

Pamiętaj: Ostrze zdrady zabija dusze i ciało.