Piotr Sankowski

Niech się dobędzie z tchawic mego świata Okrzyk cierpienia rzucanego ptakom I niech nadlecą zapalczywe sępy Rozszarpać ciało swego pana w strzępy Uświęcające czarny mórg tej ziemi Obeszłej konduktem moich własnych cieni Oto stąpają w ciszy za sztandarem W rozwianych sukniach Owej skały skrajem Która mi służy majestatem śmierci W godzinie otwarcia ostatniej pieczęci