Piotr Zet

Między szczebelkami promiennej ciszy, a sąsiadki kazań energicznych wyrzutów, co znalazł(a)wszy dachownika w drodze, z przytulonym butem zamiauczał na płocie.

Bolą oczy i głowa od błędów ortograficznych: "niema, do tąd, przednią". Pozdrawiam Piotrek

Tu analogowo, twarzą do lustra, gdzie metalowe, własne odbicie, cyfrowym okiem teraz kopiuję… To atomowe stosy, chrzęsty morficzne, zgrzytliwe cedzę subsoniczne fale, elementy te scalam, przesyłam dane… Tam tworzę klonów, blachy szeregi, gdzie w nuklearnej reakcji łańcucha, precyzyjnie i cicho wydaję rozkazy…

Pożółkła fotografia wyryta w czasie, pokryta kurzem z drżącymi odciskami starczych palców, ręki co pamięta jakaś Ty była piękna.

Czemu trudzisz swe organy, galaretowate dajesz znaki, kiedy jesteś łyżką brany w słoik szczelny, pienisz smaki? I wód wrzenia nie uświadczył, gdy w stan szklany tak okuty, pary tchnienia nie wybaczył… Denko z hukiem, dżem zepsuty!