Eudoksja Raskolnikow

Ogród twoich zmysłów przyzywa mnie po imieniu którego nie pamiętam spojrzenie rozpalonego węgla oczu napełnia cichą rozkoszą wstydu okrywam się kwieciem dziewictwa kołysze mną wiatr w gałęziach zagubiony oko błękitu okrywa szczelnie płaszczem nocy jutrzenka zwilża kroplą rosy moje ciało prężę się pod dotykiem twoich dłoni niby kot skóra cierpnie rumieni się przyzywasz i czekasz tak spokojnie chcę się poruszyć nie mogę korzenie zbyt głęboko osadzone szarpie się boli tak bardzo zrywasz owoc tego bólu piękny smakujesz krzywisz się z obrzydzeniem owoc jest gorzki wycięto mnie z ogrodu twoich zmysłów nie słyszę już imienia które nie było moim

Jesteśmy wolni, Możemy iść, Nie pytając o zgodę, Od rana pić, Ze źródła życia, Pełnego łez, Straconych chwil, Nieprzebytych dróg, Wypłakanych deszczy, Przelanych mórz, Rzucić na szalę Rzeki bieg, U podnóża stanąć, Na szczyt wejść, W imię miłości Szczęścia się zrzec, Zapomnieć o życiu, Do nieba biec.

nie widzę bo oczy zamknięte wstęgą ciemności owiane progu przekroczyć nie mogą nie widzę bo oczy otwarte jasności nożem ugodzone nie widzę bo z przymrużeniem oka tylko szarość zobaczę nie widzę bo nie chcę widzieć patrzeć dostrzegać nie widzę bo za bardzo chce zobaczyć nie mogę zobaczyć jeśli Ty nie zechcesz…