damian kieczka

W pętach złudnej mądrości ogłupieni, Pod przykryciem fizycznych namiętności bezradni, Gdzie nasz cel rozmyty, zniweczony, Niewidzialny dla ludzkich oczu, Niesłyszalny dla ludzkich uszu, Intuicyjnie nie potraktowany, Pozazmysłowy – osiągalny, na wierzchu dłoni, Gdzie odwaga by być prawdziwym człowiekiem, Który wierzy i umiera na zawsze. W próżności zbagatelizowana, Duchowa rzeczywistość naszych wyniosłych istnień, Pozostawiona przy ciałach, starzejących się w ukryciu, Upartych by żyć i zaskakiwać. W obliczu końca nieskończoności narodzin i śmierci, Ideał ciała nim nie będący naszych ideałów, Rąbek tajemnicy nigdy przed nikim nie utajnionej, Absolutną postać bezkształtną, Która wszystkie kształty wszechświata przyjąć może, Pojmiemy bez naszych kalekich umysłów.