Jagna Ernshaw

spojrzałeś... spłonęła moja dusza drewniana

nadzieja zakwita kaskadą kaczeńców na dłoni

może odzyskam wzrok gdy z zakamarków swoich myśli błękit moich oczu wyrzucisz

mój anioł suszy na wietrze skrzydła mokre od deszczu i łez

spójrz gwiazdy spadają Bóg czesze swoją siwą brodę

kolejna noc bezsenna wiatr zapach twój niesie niespełnione marzenia kaleczą dłonie cisza snuje się po kątach

po kolana w błękice nieba brodzę szukam gniazd w których na świat przychodzą marzenia skrzydlate

Natalio, naprawdę mi się podoba. Napisany tak jak lubię. Pozdrawiam gorąco! Jagna

trudno uwierzyć że ślady twoich stóp prowadzą donikąd