Anna Weronika

przyjemnie się czyta, zwłaszcza druga zwrotka przypadła mi do gustu- codziennośc w gorzkiej pigułce. Pozdrawiam:-)

Dziękuję za wszelką krytykę, zwłaszcza tę konstruktywną. Tytuł rzeczywiście nie jest wyszukany, jednak uważam, że ocenianie jakiegokolwiek wiersza już na podstawie samego tytułu to nieporozumienie. W samym wierszu nie chodzi o uczucia jako takie, ale o sam mechanizm będący ich odbiciem. Co do komentarza Eugen De, to mogę życzyc tylko więcej elastyczności w myśleniu i wyobraźni (czy myśl może byc elastyczna?- no właśnie). Jestem daleka od samozachwytu jeśli chodzi o moje pisanie i bliska niemu zapewne nigdy nie będę, ale ten komentarz uważam za nieco krzywdzący. Pozdrawiam:-)

Oczy są to naczynia Z których potok łez wypływa Gdy stłucze się myśl świadoma Gdy do serca dotrze odłam Myśl żywa, piekąca Spod rzęsy się strąca Płynie gdzieś po kąciki ust By wypluc sól z garstką słów

Ten Twój obraz Anno, to chyba bardziej zwierciadło ujrzałam w nim kilka ciekawych rzeczy:-). Pozdrawiam

Dziękuje za wszystkie komentarze. To miał byc taki wiersz o miłości, która przychodzi w późnym wieku...

Wiersz opisujący współczesną rzeczywistośc, może jednak trochę za dużo słów. Niemniej bardzo ładny. Pozdrawiam

Pięknie skomponowany

Marzą o spokoju Tak myślą bo niby taki wiek Pod własną pierzyną we własnym domu Hodują smutek niczym pleśń Do czasu Myśl niezawodna jeszcze Instynkt skierowany na świat Nadchodzi dzień co zmienia nagle Cierpki monotonii smak Trzeba odkurzyc księgę uśmiechu Na nowo nauczyc się Jak w tę grę się gra Przypomniec ile warte jest ciepłe słowo Gdy uśmiech w uśmiech idzie się przez park

Duzo ładnych barw w Twoim wierszu, ale czuję przesyt. Pozdrawiam serdecznie:)

Wącham kwiaty to takie inspirujące chcę mieć zapach ten w rzeźbie na wieki Depczę kwiaty ciała są to mi obce łzy rzeźbią bruzdy na szyi następny wiersz na dotyk