s Justek

Życie jest ulotne Ból kiedyś minie Lecz miłość zostanie Nigdy nie przeminie Do kresu życia Po kres wieczności Nie ma większej siły Od siły miłości.

Nożem przecinam skórę siedząc samotnie w pokoju czuje ból przenikliwy fizyczny, na sercu, w duszy. Nowe sznyty na ręku... Nikogo już to nie ruszy. Siedzę tak płacząc po cichu. Sama z nożem w mym ręku... Przed następnym cięciem Nie odczuwam już leku. Znowu krew nie chce lecieć, Marne krople spływają... Lecz mimo ze prawie nie widać ślady w środku zostają. W sercu został ból. Cierpienie się nie skończyło. Wiem, ze znowu to zrobię... Znowu sięgnę po zbrodnie... Będę igrała z życiem, Aby o wszystkim zapomnieć... Jednak zabraknie odwagi... Bądź rozum ze snu się zbudzi... Na pewno będę płakała Płakała jak każdej nocy Czy nie słyszycie jak milcząc krzyczę: POMOCY!!?

Podoba mi sie nawet bardzo... a poza tym znasz moje zdanie