Anna Grabarczyk

Myślałam też i o rodzaju męskim :)

Wiersz powinien być jak wino z wyraźnym bukietem upajający z każdym kolejnym łykiem Wiersz powinien być jak mężczyzna czasem drapieżny jak kot czasem delikatny jak muśnięcie motyla Wiersz powinien być jak kryminał stale trzymający w napięciu by do końca nikt nie odgadł kto zabił

Ty czas mój zawsze umilisz Ty jesteś największą słodyczą nie mogę doczekać się chwili gdy będę się Tobą zachwycać. A gdy ta chwila nastanie obejmą Cię moje dłonie ogarnie mnie pożądanie i wszystko we mnie zapłonie. I usta moje spragnione niepowtarzalnej słodkości powoli w Tobie zatoną i pełna będę radości. Jak mgła się szybko rozpłyniesz i będę się bardzo smucić lecz czasu niewiele minie do chwili gdy do mnie powrócisz. Znów spełnisz moje marzenia i będziesz moją ucieczką i chwilę dasz zapomnienia - czekoladowe ciasteczko.

idę boso drogą usłaną cierniami wokoło mnie kolczaste krzewy usiłują dosięgnąć mnie długimi gałązkami czasem ktoś rzuca pod nogi kwiat bym nie musiała ciągle deptać ostrych kolców nie znam końca tej drogi nie wiem jak się nazywa a na rozstaju nie ma drogowskazu droga jest długa i uciążliwa lecz wiem na jej końcu znajdę ukojenie pytam nieśmiało krzewów jak zwie się ta droga ona zwie się Życie