Jak wielce niegodziwe serce ludzkie,
iż miłością zwie uczucie,
dla którego nazwy nie zna.
Stokroć bardziej sprawiedliwe byłoby
opisanie odczuć aniżeli ckliwe określanie
czegoś tak niedoskonałego znamieniem doskonałości.
Li to zacny człek, ten który zowie się krzewicielem miłości,
myląc ją z suwerennością tudzież dozgonnym oddaniem.
Jego słowa czczym gadaniem, zgłoski przez niego wypowiadane
jadem żmiji wbijającej swe kły w otwarte serce ofiary.
Jego postać niczym plugawy mąż,
dozgonny po wieki wieków kłamca,
który pochlebstwami zmierza do upragnionego celu.
Albowiem miłość miłości nie równa, bowiem miłość rozpozna miłość,
gdy jednak obawę wzbudza wiec że kłamstwo w pobliżu wyczuwa.
