Gosia Pankow

Spróbowałam trochę poważniej. Co o tym sądzicie?

Ciemność. Na schodach zapach kurzu. Wspinam się powoli z wysiłkiem na wieżę zapomnienia. Na szczycie przysiądę w bujanym fotelu. Marzeniami ożywię pustynię mej pamięci, na której tak niedawno tryskało źródło Twojego imienia.

Dzięki! Cieszę się,że ktoś jeszcze uznaje takie lekkie "wierszyki"

Próbuję w różnych dziedzinach - dla dzieci i dla dorosłych. Uważam, że młodsi też mają prawo do poezji. Znane poetki E. Szelburg-Zarembina, D. Wawiłow, D. Gellner a nawet M. Konopnicka piszą nawet dla czterolatków. Zresztą uczę w podstawówce na tym etapie, więc zrozumiałe są takie inklinacje. A rymy? Są parzyste, i nieparzyste i jeszcze parę innych rodzajów. Nie rozumiem... Czytam wiersze i nie znajduję żadnej prostej poezji. Zrozumiałej dla dziecka i starca. Tylko górnolotne zwroty, dziwaczne przenośnie, które są zrozumiałe tylko dla autora. Na pewnojest w nich piękno,ale czy dla każdego? Czy poezja jest tylko dla wybranych? Odnoszę wrażenie, że im bardziej zagmatwany i niejasny wiersz, tym lepszy. Ale dzięki za konstruktywną krytykę. Następny wiersz będzie bardzo poważny...

Złote jesiony chylą skronie Na słońca powitanie, I stoją cicho zasłuchane W jesienne czułe granie. Stubarwne klony czuprynami Pierzastych zwiewnych włosów W takt potrząsają do cichego Pogwizdywania kosów. Jarzębinowe ciężkie grona Przy wtórze gry strumieni Składają się na pajęczynie W korale dla jesieni.

Zatańczyć z tobą jeden raz w powiewnej lekkiej sukience, poczuć, jak włosy pieści wiatr... A może to twoje ręce? Iść z tobą po dywanie z mchu jak aksamitna chusta. Policzek muskać kwiatem bzu... A może to twoje usta? Leżeć na łące, dłonie spleść pod baldachimem nocy. Z zachwytem liczyć ognie gwiazd... A może to twoje oczy? Zabawne spory z tobą wieść, śmiechem rozgrzewać ciała, sympatii nić misternie pleść... A może cię pokochałam?

Cykoria podróżnik - to piękny niebieski kwiat rosnący często przy drogach. Ma swój niepowtarzalny urok

Spaceruję po łąkach otulonych słońcem, w letni dzień - tak upalny, spływający potem. Przeczesuję palcami lekkie kwiatów końce ozdabiając je czystym, kaczeńcowym złotem. I pochylam się lekko ku rozgrzanej toni, odkrywając nieznane, mozaikowe wzory. Poszukuję w powietrzu delikatnej woni maków, mięty, rumianków, róż i passiflory. Rozpalone słonecznym oddechem powietrze budzi drobne kropelki wilgoci na skroni. Zaproszenie dostrzegam w delikatnym wietrze... Tonę w chłodnej zieleni z podróżnikiem w dłoni...