Anna Jugiel

Ślicznie. Naprawdę. Dziękuję za opinię. Właśnie o tych ostatnich wersach mówiłam, że są niespójne i niezgrane z resztą

Ładnie, ładnie. I technicznie i wrażenia artystyczne, jak najbardziej pozytywnie :) Miłość, to temat oklepany.. Ale wiersz niekoniecznie musi o niej mówić. Tak zwyczajnie, o rozmowach ludzi. O ile rozmową można to nazwać. To raczej bardzo wymowny bełkot.

Dziękuję. Ten wiersz budzi mieszane uczucia u różnych ludzi. A Twój śliczny. Chociaż nie lubię rymów :) Pozdrawiam Cię, kochana Natalio :)

najśmieszniejsze jest to, że ja też nie wierzę w miłość. Bo jest czymś, czego nie doświadczyłam. Ale to nie jest koniecznie o miłości. To zwyczajna rozmowa dwóch osób. Twój wiersz mi się podoba. Nawet bardzo. I forma i wszystko. Pozdrawiam :)

Cisza oddala nas od siebie o kolejny cmentarz marzeń. Dzielą nas kilometry, drogi zbyt kręte. Jak wiele kosztuje spacer między słowem a słowem, gdy serce jest pokaleczone i oddycha głęboko kłamstwem. Zbyt daleko mi do Ciebie.. Jak bieguny niepotrzebni oddalamy się od siebie o milczące kilometry. # Chciałabym przeprosić za brak spójności, ale .. No nie wiem. Może jakaś spójność jednak w tym jest. Zobaczcie sami. :)

A mnie tam się podoba. I jest ślicznie!

Miła, serdeczna, uśmiechnięta; wygląda na szczęśliwą. Radością tryskają jej oczęta, jednak pozory ogromnie mylą. Zewnętrznie niezależna, wolna, wewnątrz zmęczona samotnością. Jakaż to musi być praca mozolna, tuszować smutek - radością.

Zbyt intensywnie kochałam, By móc porzucić tę miłość. Zbyt mocno wierzyłam w słowa, By z serca je wynieść. Zbyt często marzyłam, By od tak, porzucić ten nałóg. Zbyt wielką nadzieją pałałam, By pomyśleć 'Żegnaj' I odejść bez miłości, Bez słów, marzeń i nadziei.

Pięknie. Prostolinijnie, cudownie. Coś pięknego.

Pan Smutek w sercu szaleje. Ukochany Optymizm siedzi w bujanym fotelu i patrzy bezradnie na duszę. Radość utyka na jedną nogę, a Szczęście zwariowało z braku siebie. Pesymizm walczy z Samotnością O dominację nad sercem. Strach wystraszył się Egoizmu, który panuje w niewielkiej duszczce. Nadzieja umiera w ukryciu, a zawsze rozważny Rozsądek ucieka przed siebie. Hm. Może już czas, by uczucia przeszły na emeryturę? Może już czas zagospodarować głupią, beznamiętną duszę...?

Uciekają przede mną. Moje własne myśli, Nikt inny. Nic dziwnego – Błądzą ciemnymi korytarzami mojej duszy, Topią się w oceanach marzeń, By wreszcie wydostać się na zewnątrz, gdzie.. są zabijane, nienaostrzoną siekierką optymizmu.

Spoglądam na duszę i widzę to, czego się boję. Tam skrzyżowania lęku; I kolory tęczy nie takie; Ulica mdłości z ulicą bólu zbiegają się przypadkowo; I widzę zdechniętą nadzieję, którą ktoś ratuje metodą usta-usta, krzycząc bezgłośnie: przecież nadzieja umiera ostatnia!