Kamil Piskała

patrzę w świat widzę piasek najbardziej lotna metafora jaką polizał mój język piasek może być wszystkim nieskończonością w swojej niepodzielnej istocie niepodzielnej liczbie piaskiem można upchać ramy czasu obsypać zmęczone twarze sypnąć w oczy ziarnkami codzienności solidny wiatr zmienia spokojny pokład piasku w burzę która rozsadza czaszkę i dzikim tańcem po parkietach warg zamyka kolejne usta lecz najbardziej zdradzieckie są ruchome piaski strachu pochowane w kieszeniach co wciągają palec za palcem ręce w ciszę bezruchu podziemie korzenie klęski

gdy podchodzę za oknem jest ziemia ciepła jak drżenie strun naszych oczu gdy szepczemy o miłości i śmierci soczysta od drążących ją owadów w bezkresnym korowodzie szaleńczego tańca straceńców za szybą zbyt kruchą jak na zęby samotności zbyt grubą aby mogła nie istnieć