Witold Gombrowicz

Samotny na cmentarzysku chłonie melodię pustki, co kwitnie na pniu białej kości szafranem nirwany Jego umysł jest cichy i spokojny, jak zapomniany górski staw, który trwa w błękitnej ekstazie nieskazitelnego nieba.

Samotny na cmentarzysku chłonie melodię pustki, co kwitnie na pniu białej kości szafranem nirwany Jego umysł jest cichy i spokojny, jak zapomniany górski staw, który trwa w błękitnej ekstazie nieskazitelnego nieba

Z tygodnika "Nature" : "sztuka to tylko bardziej wysublimowana forma zalotów..."

Artysta, co w swej duszy publicznej każdego z nas chętnie gości jest alfonsem niestety własnej wrażliwości Sprzedaje ją tanio w negliżu Za marny grosz prestiżu.

Cip Cip kurka!

„Najpiękniejsze kwiaty wyrastają zawsze w najsmrodliwszym miejscu” Céline Poeta – wcielenie pozy i pretensjonalności- ma bardzo niekulturalny nawyk nabierania egzaltowanych gości że jakoby wiersz jego ma źródło w duchowym doświadczeniu, miłości Bogu lub literackiej tradycji podczas gdy banalnym początkiem wiersza jest ciemne ukłucie ambicji Żaden poeta nie przyzna, iż piękny kwiat metafory który rzekomo rzeźbi w srebrze i złocie ma swoje korzenie nie w duszy jasnej, ale w nędznym błocie

„Najpiękniejsze kwiaty wyrastają zawsze w najsmrodliwszym miejscu” Céline Poeta – wcielenie pozy i pretensjonalności- ma bardzo niekulturalny nawyk nabierania egzaltowanych gości że jakoby wiersz jego ma źródło w duchowym doświadczeniu, miłości Bogu lub literackiej tradycji podczas gdy banalnym początkiem wiersza jest ciemne ukłucie ambicji Żaden poeta nie przyzna, iż piękny kwiat metafory który rzekomo rzeźbi w srebrze i złocie ma swoje korzenie nie w duszy jasnej, ale w nędznym błocie

„Najpiękniejsze kwiaty wyrastają zawsze w najsmrodliwszym miejscu” Céline Poeta – wcielenie pozy i pretensjonalności- ma bardzo niekulturalny nawyk nabierania egzaltowanych gości że jakoby wiersz jego ma źródło w duchowym doświadczeniu, miłości Bogu lub literackiej tradycji podczas gdy banalnym początkiem wiersza jest ciemne ukłucie ambicji Żaden poeta nie przyzna, iż piękny kwiat metafory który rzekomo rzeźbi w srebrze i złocie ma swoje korzenie nie w duszy jasnej, ale w nędznym błocie