piar

Kiedy dzień się na niebie zaczyna Dwunogi powstają na nogi Wróbelek do okna ich stuka A Oni się czyszczą i myją Z nocy plugawych snów i Ordynarnej miłości Przelanych łez, niepokoju Pustego pokoju W niepokoju Radosnych wzniesień bez sensu A Bóg wciąż patrzy Wciąż czuwa i myśli I modli się ktoś po kryjomu I ktoś czegoś nie widział Że I biegną do swoich – nie swoich I uprawiają ogródki Co metr przez całą Ziemię Dwunogi powstają na nogi A zachody słońca nieubłagalne Krzyczą