divna malarka

Opowiadanie dedykowane bieszczadzkim połoninom... i przeszłości Przychodziła tu co wieczór. Zawsze sama. Była niesłychanie kobieca, miała idealnie wyrzeźbioną szyję i krągłe piersi, od których nie mogłem oderwać wzroku, choć ukryte były przecież pod czarną albo purpurową materią bluzki. Kiedy wchodziła, wszyscy faceci, co do jednego, podążali spojrzeniem za miękkimi ruchami jej bioder. Zamawiała wódkę z sokiem borówkowym, siadała w kącie i zapalała papierosa. Odgarniała z twarzy potargane ciemne loki, zaciągała się ostrym tytoniowym dymem i mrużyła swoje bursztynowe oczy, jak kotka wygrzewająca się w lipcowym słońcu. Nigdy z nikim nie rozmawiała. Paliła. Chyba sprawiało jej to przyjemność. Stali bywalcy knajpy przyzwyczaili się do niej. Od dawna przestali zwracać na nią uwagę. Dla tych, którzy przychodzili po raz pierwszy, była zjawiskiem. Szeptali zaciekawieni, zerkając raz po raz w jej stronę. Zdawała się tego nie widzieć. Sączyła powolutku przyjemnie chłodny, choć lekko piekący procentami napój, upajając się smakiem soku z borówek i upijając się wódką. Zamawiała kolejne drinki, wracała na swoje miejsce i nieruchomiała, wpatrzona w obrazy pędzących koni na przeciwległej ścianie. O pierwszej czterdzieści cztery wychodziła, aby pojawić się kolejnego wieczoru. Zjawiła się dopiero o północy. Z facetem. Miała na sobie czarną bluzę, za dużą o parę rozmiarów. Jego bluzę. On podszedł do baru i zamówił butelkę wina. Borówkowego. Potem zatopili się w rozmowie. Z pewnością nie widziała koni uwięzionych wprawną ręką artysty na płótnach wypełniających przestrzeń kamiennej ściany. Jej kocie oczy błyszczały bursztynowym blaskiem. Chowała swoje piękne dłonie w za długich rękawach bluzy. Opowiadała coś z przejęciem, wybuchając co chwila perlistym, młodzieńczym śmiechem, aby parę minut później wpatrywać się w jego twarz zatroskanym wzrokiem i słuchać, słuchać całą sobą, co ma jej do powiedzenia. Stali bywalcy byli mocno poruszeni. Jakby właśnie uprzytomnili sobie, że ona w ogóle potrafi rozmawiać z kimś dłużej niż trzy minuty. Wpatrywali się w nią uporczywie i bezkarnie jednocześnie, bo czuła na sobie wzrok tylko jednej, jedynej osoby. To było aż nazbyt widoczne. Klienci zamawiali kolejne kufle piwa. W końcu znudziło im się obserwowanie dziewczyny. Do czasu. Wszystkie głowy zwróciły się w jej stronę, kiedy nagle wstała, zdarła z siebie bluzę jak bezwartościową, brudną szmatę i szybkim krokiem wyszła z knajpy. Odruchowo spojrzałem na zegarek. Pierwsza czterdzieści cztery. On długo jeszcze siedział jak oniemiały, bezmyślnie wpatrując się w obraz przedstawiający bułanego konia z rozwianą od pędu grzywą. W końcu wstał i wyszedł czy też rozpłynął się w ciemnościach nocy, jak kto woli. Nigdy już go potem nie widziałem. Przez kilka dni nie przychodziła. W knajpie wrzało. Ludzie snuli różne domysły. W końcu zjawiła się, jak gdyby nigdy nic. Zamówiła wódkę z sokiem borówkowym. Usiadła w swoim kącie i gapiła się jak zwykle na obrazy na ścianach. Jej oczy przybrały barwę piasku, a ona sama przypominała marionetkę, której ktoś poucinał sznurki. W pewnej chwili światło dziwnie załamało się na jej policzku. Płakała? Pewnie przez tego drania od czarnej bluzy, którą zresztą zostawił wtedy w knajpie. Myślałem, że po nią wróci. Nie przyszedł. Spaliłem ją... O pierwszej czterdzieści cztery dziewczyna położyła na barze małą zieloną karteczkę. Długo wpatrywałem się w słowa nakreślone niedbale czarnym atramentem: „To był mój ostatni wieczór w barze o najbardziej kiczowatej nazwie świata. Nikt normalny nie nazwałby knajpy >>Baza Ludzi z Mgły Następny wieczór zastał knajpę ziejącą pustką, chociaż było w niej mnóstwo ludzi. Zabrakło jednej milczącej dziewczyny o bursztynowych oczach. Z przyzwyczajenia spoglądałem co jakiś czas w stronę stolika w najciemniejszym kącie. W mojej wyobraźni znów tam siedziała, zapatrzona w pędzące po ścianie konie. Odgarniała z policzków ciemne kosmyki włosów. Kąciki jej ust unosiły się leciutko w kpiarskim uśmiechu. Zdawała się być zupełnie pochłonięta jakąś rzewną piosenką wydobywającą się z wnętrzności grającej szafy. Paliła...

już sama nie wiem, temat niby poważny, ale ten wypadek... przekomiczny, wręcz groteskowy w swym absurdzie! zamierzone?

ups, to drugie "zupełnie" miało być "za cholerę", chciałam estetycznie, a wyszło że się powtarzam :/ tak źle... pozdrawiam

zostawię jak jest... zupełnie nie potrafię pisać wierszy! dzięki za komentarz, przeprosiny przyjmuję... chociaż zupełnie nie wiem - za co?

Ja też się pewnie nie znam, w przeciwieństwie do niektórych etatowych prześmiewców, tekst mnie poruszył, w dodatku bez problemu dostrzegam podmiot liryczny (może to zasługa tego, że jest środek nocy), a nawet w pewien sposób się z nim utożsamiam.

zobaczyłam to podwórko... lubię takie "plastyczne" teksty. Kontrowersyjna ta jedność dzieci i psów... i to szczęście dzieci i ich smutek zarazem. Mimo to - ode mnie duży plus

taak, będę to sobie czytać w razie doła... kolejny dowód na to, że nie wszystko, co wartościowe, musi być śmiertelnie poważne. GRATULACJE!

no dobra, wobec tego będę się pastwić, malarka-krytyk literacki, kpina, ale dobrze: „uśmiechnięte [...] buzie ludzi” – dość infantylne „zagranicą” – nie: za granicą? „papka, którą nam się dostarcza” – zmieniłabym na: papka, której nam się dostarcza, ale może to kwestia gustu „tym niemniej nie wolno, zaprawdę nie można” – dla mnie trochę zbyt biblijne i patetyczne, chociaż daje ciekawy kontrast w połączeniu z „przećpanymi mózgami” „pokolenie, którego umysł jest paradoksem” – czy pokolenie ma naprawdę jakiś jeden, wspólny umysł? koniec obelg, uwag, skarg, zażaleń, wniosków, kiedyś się zemścisz ;)

hmm, coś pomiędzy literaturą a publicystyką... temat aktualny, chociaż według mnie przegadany; rażą drobne niedociagnięcia, ale to pewnie moja nadgorliwość, więc odpuszczę sobie dalsze marudzenie; kilka fragmentów ciekawie skonstruowanych.

Łzy. Karmazynowe krople na rozpalonych policzkach. Mają smak borówek, dojrzałych, soczystych borówek. Karmazynowy smak gorzkiej słodyczy. To nie łzy. To lodowate krople krwi. Banalnie czerwone. Czy to ważne, że krew? Tylko parę kropel. Niezauważalnych. Brak siły przebicia. Brak racji bytu. Po prostu krew. Taka, jak ta, która delikatnie łaskocze tętnice, żyły i naczynia włosowate żywego organizmu. Wapń, potas, glukoza... *** Rozcięta skroń. To nic. Tylko parę kropel krwi...jeszcze parę... Przed oczami ciemność. Dlaczego? Przecież to nic takiego. Ciemność z powodu maleńkiego kawałka rozciętej skóry na skroni. Dziwne. Nie ma tunelu, światła na końcu. Jest tylko mrok. *** Poszła zobaczyć wschód słońca, który nie nadszedł. To nie Apokalipsa, to ciężkie, szare chmury. Tylko po co ta rozcięta skroń? Kto jej kazał tamtędy przechodzić? Takie jak ona powinny siedzieć w domu, a nie włóczyć się po nocy. Ona dusiła się w czterech ścianach z szarego betonu, które tworzyły jej pokój. Wyszła. Po co? Chciała zobaczyć wschód słońca? Otulić rozpalone policzki zimnym atłasem uciekającej nocy? Zapłaciła wygórowaną cenę za swoje irracjonalne pragnienia. Naiwna. Myślała, że wystarczy kilka kropel krwi...