MJ79

Pytam, choć twoje echo twardo śpi. Wokół pełno treści, tylko duch już się nie mieści. Nie rozpaczam, to nie styl nowoczesny. Usta mam pełne mocy, Przecież dziś jest lepszą kopią wczoraj. Czy zabijesz nie swój ból? Na kogo spojrzysz, o bogini życia? Ja nie mam nic, więc wszystko oddać mogę. I popłynę dalej z nurtem nadziei. Wskakuj, jeśli woda nie zabierze Ci zabawy.

Stoi mur z litej skały, I cierpi ten mur cały. Najmocniejszy, jedynie słuszny, a mały jak ludzka obojętność. I wygoda, której miłować szkoda.

Schodzą się dwa światy, świat pustki i słowa. Czasem głos wyrwie sercu nicość. Czasem zatęsknię. Zaboli kolec wbijany w marzenia. Czy piękno zasłoni lata cierpienia? Jesteś daleko, a mnie życie omija. Wyjścia już nie widzę. Więc czekam... Na Ciebie. Na ziemi, w piekle, lub choćby w niebie. Nie milcz już więcej.

Dwa światy się schodzą, świat pustki i słowa, czasem głos wyrwie życiu nicość Czasem zatęsknie, zaboli kolec wbity w marzenia Czy piękno zasłoni lata cierpienia? Jesteś daleko, a mnie troska umyka Bo wyjścia nie mam Więc czekam Na Ciebie.

Czy szłaś moją drogą, ukrytą tak długo przez ból i zwątpienie? Czy zdążysz jeszcze zawrócić, ożywić uśmiech zanim pęknie cienka nić czasu? Czy potrzebujesz poznać więdnącą nadzieję, łzę samotnego wędrowca? Czy wreszcie pokochasz?