Jeremiasz B.

jem po co myjem po co idem po co rypiem po co lejem po co siejem po co piszem po co

dobre

nocą w tumanie kurzu z nadzieją przez ramie stałeś wpatrzony w pyłek różu płynący w przeciwnej bramie z księżycem fale migotały w górę powoli łagodnie w dół blaskiem ogromnym się spotkały strzeliły spadły został muł wiatr dmuchnął powietrze wezbrało z ciszy buchnęło w jęk żałosny niby ze śmiechem chyba płakało byłeś zamglony raczej radosny krople wsiąkały miękko we włosy runęły w dół jedna za drugą chwilą wahania podobne do rosy spłynęły brwiami szaloną strugą a ty miałeś oczy zamknięte zimne uszy i buty w kałuży głupi uśmiech wargi ściśnięte dużą muchę i płatek z róży płynęły łukiem z wiatrem w slalomie przebiły rzęsy wypadły z drogi lekko hamując stanęły w załomie gotowe rozpocząć wyścig srogi ruszyły razem łzy i one cięły policzek gonitwą ostrą zmoczyły usta słone niesłone przemyły brodę rozbłysły iskrą a ty stałeś z rękami w kieszeniach oczy lśniły odbitym gromem w czarnym płaszczu zgubiony w marzeniach otoczony burzy ogromem przeleciały krótką chwilę rozpryskując w dłoni popłynęły rosnąc w siłę wzajemnej pogoni były lekko roztańczone wokół palca tchnieniem wiatru prowadzone w rytmie walca czuły ziemię lecąc w dół trochę skosem przemieszane uderzyły cicho w muł teraz w ziemi rozkochane a ty byłeś rozdrażniony bez światła i kurzu czarujący wymyślony ze śladem jej różu