Mrs Wiga

I my, Z tej samej ulepieni gliny, Czekamy, Na równe bicie serc, Jak dzwony, Aż wybije godzina sądu, Aż miłość zabłyśnie. I nagle, pośród drzew, umiejętnie czai się śmierć, I choć my, uciekamy, Nie damy jej rady, Gdyż nasza miłość jest zakazana, Jak zakazany był owoc w raju, Już czuję jej dotyk na szyi, Którą przed chwilą całowałeś, Już widzę jak dotyka Twych polików, W które Cię całowałam, Ale co to, czy ja widzę bramę nieba? Czy w końcu rodzice się pogodzili? Śmierć zwalnia A może my przyśpieszamy. Wbiegliśmy do domu, Razem jak nigdy, I nagle zostaliśmy sami... Ukękłam nad matką, Ty nad swoją, spuściliśmy na ich ubrania łzy... Zabiły się by pogodzić zwaśnione rody... Może to powinniśmy być my...