Carotka 87

podoba mi się... trzeba dociec sensu a sens w tym wierszu tkwi... rzeczywistość, człowiek, brak wrażliwości, brak życia duchowego. w tych kilku słowach udało ci się zamieścić tyle znaczeń...

okropny wiersz :/ znaczy się to nie wiersz, bo nie ma nic z subtelności, wrażliwości poezji... to tylko słowa zapisane w wersy, nie ma w nim nic pod powłoką słów. brutalna dosłownośc odziera poezję z jej istoty i przez to nie jest już poezją...

pełnią życia tysiąc razy dotykałem promieni słońca potem umierałem i ponownie rodziła mnie ziemia z rosą rozrastałem się w pąki istniałem dniejąc bezsprzecznie coraz śmielej ranił mnie księżyc było mi zimno i marzłem podczas chmurnych dni przysypał mnie śnieg mroźny ale uparcie powracałem by żyć a ptaki peany układały na moją cześć wielbiły mnie osy i pszczoły mojej słodyczy kosztowały by żyć budziłem się ze snu – umierania niepełnego

Jeżeli chodzi o ten wiersz to opiera się on na symbolach. Moje rozumienie poezji jest całkiem inne niż wiekszości ludzi, lubie tradycje choć oczywiście nie stronię od nowości... dziekuję za komentarz :) jednak ten wiersz jest wynikiem pracy nie tylko mojej ale i cudownego krytyka literackiego więc uwazam, że przez jakiś czas go odstawię i zobaczę co przyniesie przyszłość.

Tańczyła w ciepłym świetle barw tkanych w marzeniach. Utkwiona w prostej przyczynie wyboru wybierała to, co bliskie jej sercu było. Tańczyła. W powiewie wiatru tańczyła wymykając się ludzkim spojrzeniom. Istniała tylko w wyobraźni. Tak naturalnie, że nie objęta była życiową wiedzą zachwycała mądrością. I tańczyła nadal, gdy światła pogasły. Rozłożyła swe skrzydła, by podążyć Ikara śladem. Jej włosy - czarne chorągwie wolności splotły się z wiatrem w miłosnym akcie, gdy tak wciąż wyżej i wyżej z pieśnią syreny na ustach do słońca gnała, by krzyczeć w radości... Jej oddech na tym marzeniu zatrzymany trwał.