Robert Zamb

A dla mnie przerzutnie w tym wierszu to mistrzostwo ^^ naprawdę fajnie, z wyczuciem i zabawą językiem. Z resztą każdy kto przeczytał rozumie. Dla mnie bardzo dobrze.

Świeże to w miarę, więc przepraszam, jeśli okażę się to kompletnym gniotem. Pozatym Wesołych życzę i pozdrawiam. Tymczasem, Zamb

Powinienem się dzisiaj złamać z Tobą opłatkiem, Mój drogi Aniele, Bo jedyny jesteś mi skałą, rodziną doprawdy. I pójść na pasterkę, a jeszcze po drodze, Chwycić Cię za rękę, Ja myślę. Życzyć Ci, jestem winien, dobrego nowego roku, Ze mną pod ramię, I odsuwać wszelkie przeszkody sprzed oczu. Lecz nie ma Ciebie wcale i odległość Staje się zwyczajem. Nie ma Ciebie, Nie ma wcale, Choćbym krzyczał, Głośno ryczał, O śnieżynkach, świętach, Bogu, Zbawicielu, O pasterce i o królach. Nie przybędziesz, bo Cię nie ma, Nie ma Ciebie wcale! Pachnie lasem ma choinka I kablami, palonymi, Czekoladą, wcale Tobą. Puste miejsce jest przy stole.

Mi sie bardzo podoba, tematyke tez kiedyś próbowałem podjąć, ale nie wyszlo to tak dobrze jak u Ciebie. Tylko ta miłość w proszku taka sobie...

Sprawiłem, chyba sam, ze bezlitośnie minął mi grudzień, Bezpowrotnie minął czas, kiedy mogłem cokolwiek zrozumieć. A zima nadchodzi ze zdwojoną siłą, by znów wydrzeć nam dech, Byśmy mogli niemrawo przytaknąć, tak, to był najwspanialszy dzień. I to chyba wpisane już w moją czy Twoją, co za różnica, naturę, Ach wspomnienia czasu, który był! Zachwyty o zachwytach byłych… Mija mi grudzień, mija grudzień, zobacz, śnieg leży ciężko… Jakby ze zdwojoną siłą uderzył Grudzień całym cielskiem. A stryczki, pstryczki, nosa szczypanie, głowy urwanie, nic mnie nie obchodzą. Przecież oto odchodzą moje ostatnie grudniowe dni Bym zapomniał, odchodzi ten ostatni staruszek rok! A przy tym wszystkim nic nie znaczy Twoje wołanie, świata zasypanie… Moje doznanie.