Patryk Bednarczyk

przepraszam już więcej nie będę....

O Pani oszczędź mnie, gdyż ja twój sługa uniżony. O Bastet zlituj się, nie żądam twej korony. Bogini moja trud twój tu zbyteczny się wydaje. Nie pragnę twojej władzy, o Bastet daj mi spać, o świcie muszę przecież wstać. ... O Bastet ! Ku*** jego mać !

Masa odcieni to wzbija się... to opada w kącie pokoju o tonacji niewypranej bieli. Po suficie pająk w zielonych lampasach snuje pajęczynę szumu. by zniszczyć pustkę ciszy ? próżnię dźwięku ? Spoglądam w kierunku okna przez pryzmat kineskopu. Podglądam niewidzialne, pokazuję zakazane, wzdycham do koca w szachownicę ! Wstaję; trzy kroki w przód, potykam się o naczynia z resztkami wyobraźni, w szklance wyciąg ze wspomnień. Na parapecie drewniany Jezus szlocha do wróbli. Setny raz chcę się powiesić za zmęczony kark. Umrzeć z ulgi. Kończąc to wszystko co zaczęli inni.

Niewinne słońca oblały nasze ciała południową spiekotą. Zmyły z nas chłód ostatnich świąt. Spoglądamy na ich blask przez zamknięte powieki zastanawiając się jak to jest być niewidomym. Na niebie klucz dzikich słów których znaczenia nie staramy się poznać. Nie chcemy. Słuch o nas zaginął pozostały tylko litery. Strach pomyśleć kto żeruje na naszych zwłokach Przeleżymy w cichym zagajniku następne lato, następną zimę. Zanim znajdzie nas nieznajomy, którego po nocach straszyć będą nasze puste oczodoły.

Moje drugie Ja usiadło na moim krześle, Moje drugie Ja zjadło moje śniadanie, Moje drugie Ja zamknęło się w łazience i płacze. Moje drugie Ja zapomniało klucza, Moje drugie Ja upiło się do nieprzytomności, Moje drugie Ja leży bez ruchu na dywanie i płacze. Moje drugie Ja spojrzało do lustra, boję się, że mnie zauważyło. I płaczę.