przemysław koryciński

Zniknąć gdzieś. Zapomnieć. Rozpłynąć się w masie informacji, pytań, niedomówień. Pozostawić po sobie jedynie ślad bólu w kiepskich rozmowach, powieściach, opowiadaniach, poezji. Nie istnieć, a być. Zapisać gdzieś część siebie, zotawić coś po sobie. Wyryć w kamieniu. Malutkim, słabo widocznym, lecz wiecznym. Dziś tak mówię, jutro zapomnę. Zostawię stare pomysły przykryję nowymi równie głupimi odziany w garstkę optymizmu. Przy tobie. Ty mnie wysłuchasz, zrozumiesz, pocieszysz, pojmiesz, ukoisz. Tylko ty. Dla ciebie nie liczy się,że kradnę, morduję, zabijam, gwałcę, idę pod prąd. Przeciwko wszystkim. Przeciwko Bogu. Mogę zginąć, stać się kimś innym. Ty to rozumiesz, szanujesz, tak musi być. Zawsze gotowa przytulić, ucałować, posiąść. Wybić z głowy te bzdury nawet niechcący. Ostatnia żywa wśród rzeszy trupów.