Ena Ane

Nasz dzielny Henryk Ma sprawny gibki język. Wciąż pomysłem swym zachwyca I różowi żeńskie lica.

Tylko, co z tym jeżem robić. Ni przytulić nie przyłożyć. Szorstkie i niemiłe źwierzę. W jego miłość nie uwierzę

Męskie członki sprawne rzadko, gdy już w domu niezłe stadko, I choć wiją się jak węże to nie bardzo z tym orężem ;)

Goła pani o tej porze? Przesadziła w tym ubiorze. Niczym Ewa biega w raju I nie boi się skandalu! Lecz straż miejska zdybie złapie I pałeczką da po łapie. W pupę klepnie dla rozgrzewki I zabierze jej nalewki.

Na sierściucha dobra pora, Powie to nie jedna sfora, Co z imprezy ciemna nocą, Koło Rab-a mknie ochoczo.

Cichość dnia, to smutku powód, Lichość słów i brak w nich życia. Czarnych słów poezja znikła. Chyba była bardzo nikła.

Niby nic się dziś nie stało … Tylko serce zabolało. Coś zakłuło potem zgasło, W końcu słońce szybko zaszło. Szaro, brzydko smutno jakoś, Beznadziejnie i nijako. Czas odlicza smutków chwile, Byle radość wzmocnić w siłę.

Przewrotne, a przez to bardzo ciekawe ujęcie tęsknoty, miłości i pożądania. Kolejny raz nie rozczarowałam się. Mnie się podoba to nie myślenie...

Dzie wuszka mądra głowa, do brzuszka sporo chowa, i bułki i pączki, ziemniaki to przysmak nie byle jaki.

Raz pewien pączek z Myślenic, miał wszystkich ludzi za nic, miast być okrąglym jak piłka, spleśniał niczym przejrzała cytrynka.

Faktycznie, za płaski i banalny, jednak troche jak codzienność. Zdecydowanie tytuł powinien być inny. Dziękuję za trafne uwagi i zainteresowanie. Nie pozostaje nic innego, jak tylko się poprawić :-)

Dobre zakończenie, bo bezpieczne.

Uczę się Ciebie każdego dnia, coraz bardziej, więcej, może mocniej. Uczę się czekać, słucham zegara, poganiam go bezustannie i słyszę tylko miarowy takt. Uczę się żegnać, by magnes wspomnień nie przyciągał tak.

Codzienność, ma na imię ta pani. Trochę stara, trochę szara, beznamiętna, bez dotyku. W szarym płaszczu z zatartych wspomnień. Widzę ją co dzień. Przemyka nie patrzy, nie słucha i nie błądzi. Dokładnie wie, gdzie iść. Zawsze za mocno wtrąca się w życie.

Lubię takie erotyki, zwłaszcza z zaskakującym zakończeniem :D

Słyszysz ciszę? Zamknij oczy i wsłuchaj się w nią. Samotnośc we dwoje Nie boli tak...

Zaprosiłam ostatniego w tym roku komara, Zamknęłam za nim okno. Zasłoniłam sztory. Zgasiłam światło. Zobaczymy sie za rok, szepnęłam...

Jeden problem mógł mieć gość, jak ów przedmiot był jak ość. Wtedy guma zbędna sprawa i konieczna jest naprawa.

Lepiej gada na sumieniu niż panienke mieć w Kaleniu?

Morał z tej bajki wypływa taki: Zakładaj kondon nie byle jaki.

I tak się kończą przygody z pyzami z polskiej drogi. Niejeden członek dziś chory, bo nie założył ochrony.

Bo na wysokich grzędach w kurzęcych urzędach słychać tylko ptasie gadanie... Jaj nie znoszą już kury złotych, nawet tych denominowanych nie w złotych. Pilnują swych miejsc w urzędach, by nie osiąśc na niższych grzędach...

Smród ludzkich czynów nie ma granic. I prawie nikt nie robi z tego nic. Maski na twarzach, ręce w kieszeni i nikt tego nie zmieni. Ich dusze brudne, dłonie splamione tylko i wciąż kochają mamone.

Nie trzeba mikstur Krzyżackich przysyłać, ni prochów żadnych, by poruszyć zbira. Wystarczy krzyknąć: "Krzysztof! grzyby w lesie" i wnet chłopak znów szusuje, aż echo niesie.

Poszedł Krzysztof na grzyby Nie zakuty w dyby, Wziął koszyczek wiklinowy i ruszył na łowy. Od teścia dostał wytyczne , Gdzie nie chodzić, bo tragicznie. Teściowa zadbała i wór bułek mu dała. Od krzaczka po krzaczek, z górki na pazurki, chodził biegał szukał , a wcale nie był upał Policzki zziębnięte, Ręce po kolana, a poleżałoby się trochę dłużej z rana. Jednak zew lasu silniejszy. Przez co koszyk pełniejszy. Poszukał, podźwigał, nazbierał, ach, co to za generał Dziś każdy grzybek z koszyka, na Krzysztofa nie narzeka, bo w cieple przy grzejniku na sznurku robi fiku miku.