Rafał Tycko

Oprócz niemocy, która podobno nigdy nie gaśnie; oprócz przeznaczenia według którego wszędzie jest już po mnie pozostaje polecony odludnemu jutru- - wiersz, niewielka doza dobrych intencji, jeszcze niedawna, jeszcze ciepła jak dom.

Proszę o jakąkolwiek ocenę mojego wiersza.

Droga przez podeszły las wiedzie mnie jakby przez echa zaszłości na niczyje łąki, gdzie gromadzi się skrzydlate życie. Tutaj chmur nikt jeszcze nie pozamieniał, bo rozchodzą się jak dawniej na cztery strony. Tutaj najbardziej chcę być dzieckiem, które bezwolnie zatracało czas, dzieckiem, którego wiarę zastąpiło złudzenie.