Matylda Ber

Siedzę na krześle i nabieram w ciało stan, gdy kark przestaje być niewolnikiem, a w teatrze wielki aktor- on gra, jeszcze ściera szminkę z moich wykorzystanych ust. Można powiedzieć, że uwielbiam ten stan, że chodzę nieostrożna (jakby nie zrodzona z kobiety), tam gdzie ciało na czworakach się skrada, i z głową na ziemi popada w sen. Kiedy się we mnie wszystko uspokoi, stoczę się z krzesła pod zamknięte drzwi, popatrzę jeszcze raz na niego, w płochliowości, i ścierpnie mi ciało po szyję. Może by się uśmiechnąć na koniec końca, nawet jeśli nienaturalnie, bo na stole puste podskakuje szkło, już dość mam, wkrajania w żyły jego obrazu, zmieszanego z nieprzypadkową ilością alkoholu.

Siedzę na krześle i nabieram w ciało stan, gdy kark przestaje być niewolnikiem, a w teatrze wielki aktor- on gra, jeszcze ściera szminkę z moich wykorzystanych ust. Można powiedzieć, że uwielbiam ten stan, że chodzę nieostrożna (jakby nie zrodzona z kobiety), tam gdzie ciało na czworakach się skrada, i z głową na ziemi popada w sen. Kiedy się we mnie wreszcie wszystko uspokoi, stoczę się z krzesła pod zamknięte drzwi, popatrzę jeszcze raz na niego, w płochliowości, i ścierpnie mi ciało po szyję. Może by się uśmiechnąć na koniec końca, nawet jeśli nienaturalnie, bo na stole puste podskakuje szkło, już dość mam, wkrajania w żyły jego obrazu, zmieszanego z nieprzypadkową ilością alkoholu. Albo tak:-)

jędrny tulipan dumny soczysty trwoży się w cieniu nocnej sukni kobiety-ogrodnik chorej w złudzeniu że przyszła zerwać miłość

Chciałabym być znowu małą dziwczynką, krzyczeć w dudnicą nocy kadź, i bezkarnie rwać wiśnie w cudzym ogrodzie, mieć oczy wysoko uniesione ponad wstyd. Chciałabym być wszystkim, czym nie jestem, z głową na ręce siąść wśród wzgórz, i stać się szelestem i przypływem, na polu niewinnych twarzy-słoneczników. Chciałabym wypłakać u twych kolan dziecinny żal, i kobiecy wstyd, że spałam w dusznych barach, gubiłam rękawiczki i kapelusze, w przygotowanych do tego przestrzeniach.

Siedzę na krześle, patrzę za siebie, kark przestał być niewolnikiem, a w teatrze wielki aktor- on gra, jeszcze ściera szminkę z moich, wykorzystanych ust. Można powiedzieć, że uwielbiam ten stan, że chodzę nieostrożna (jakby nie zrodzona z kobiety), tam gdzie ciało na czworakach się skrada, i z głową na zimi popada w sen. Kiedy się we mnie wszystko uspokoi, stoczę się z krzesła pod zamknięte drzwi, popatrzę jeszcze raz na niego, w płochliowości, i ścierpnie mi ciało po szyję. Może by się uśmiechnąć na koniec końca, nawet jeśli nienaturalnie, bo na stole puste podskakuje szkło, już dość mam, wkrajania w żyły jego obrazu, zmieszanego z nieprzypadkową ilością alkoholu. Troszke okroiłam choć muszę przyznać, że to trudne jest:-) I jak teraz??

nielogiczne, kiczowate jak "egzystencjonalny glut".

ohyda

Siedzę na krześle i za siebie patrzę, bo niewolnikiem przestał być mój kark, a wielki aktor- w teatrze on gra i ściera szminkę z moich wykorzystanych warg. Można powiedzieć, że uwielbiam ten stan, że chodzę nieostrożna, jakby nie zrodzona z kobiety, tam dokąd by się na czworakach chciało dostać, i z głową na zimi najwygodniej popaść w sen. Kiedy się we mnie wszystko wreszczie uspokoi, stoczę się z krzesła pod zamknięte drzwi, popatrzę jeszcze raz na niego, w płochliowości, i ścierpnie mi ciało po szyję, po czoło. Może by się uśmiechnąć na koniec końca, nawet jeśli nienaturalnie, bo na stole puste podskakuje szkło, już dość mam, wkrajania w żyły jego obrazu, zmieszanego z nieprzypadkową ilością alkoholu.

albo inaczej: przy policzku księżyca muślinowy oddech i tęsknota tak chyba lepjej jest:-0

tu zabrako mi tajemniczości. ale pomysł mi się podoba. fajnee;-)

"nie słyszalnym budzikiem" to raczej "niesłyszalnym" powinno być, ale każdemu może siezdarzyć;-P co do samej treści średnio mi się podoba. Pozdrawiam

ładne skojarzenia i obrazy stworzyłaś. podoba mi się Pozdrawiam

aż się słodko rozmarzyłam:-) pozdrawiam

policzek księżyca muślinowy oddech tęsknota

osobiście widzę tu rymy jedynie w środkowej czści wiersza.Ogólnie dość banalnie, ale takie są początki. Dużo ćwicz, dużo czytaj i wyrabiaj sobie styl tak jak rysownik kreskę. Pozdrawiam ciepło;-)

a mie się podoba..czasami forma jest zamierzona i wydaje mi się, że w tym przypadku tak właśnie jest. Wiersze jest pełen delikatnosci i melancholi. I jest spójny, tylko napisany tak by robić w czytaniu przystanki na rekleksje. Przynajmniej w moim odczuciu. Do mnie trafił.