[pochopność]

kiedy robaki żrą mój trąd
i nocą smakują kiły
mięsko twardnieje od ich rąk
życiodajnej nabierając siły

trzęsą skruszone kości
sypiąc się miałkim wapieniem
wzburzają kolejne miłości
mieszając smak z potępieniem

liczą z poranną zorzą
pukając o wieko trumny
jak bawić się tymi myślami

czy na wieki nam bramy otworzą?
czekając na lud rozumny
zabawiać będziemy się sami

[nadwaga powagi]

nieudanymi pytaniami
zaplątuję nowe supły

mocny sznur
wraz z artystycznym węzłem
nie pomaga
gdy żyrandol
słabo umocowany

[konkretnie]

bo gdyby tak
a co
czyż nie
ach źle

więc tu
to jak
i też
na wspak

dobrze
no cóż
ach tak
i już

[i niech tak zostanie]

żałuję że tylko wspominam
obcych ust słowem karmiona
sytuacja uznana nie byłą
w mej pamięci wciąż naznaczona

pierwszym stopniem do piekła żrę więcej
rzekomo pawia wyczekując
niewiedzy karmią mnie ręce
na talerzu śpiesznie grasują

szala nadal waży te słowa
niezależna od szczerej woli
głowa która w tłumie się chowa
pustką wewnątrz boli