morgaine

Czas płynie. pan sędzia istnienia powoli toczy swe dzieło Odbiera nam chwile- to, co było na zawsze przemineło To- co dopiero zdarzyć się nadzieje swą miewa kajdanami strachu, czy zdąży myśl niepewnie opiewa Czas podstępem goni swe ofiary, znienacka zwycięża, Pozorna wieczność tego istnienia, swe granice zawęża Człowieku marny tak nagle i niepostrzeżenie Odchodzisz na smutne zapomnienie