KOBIETA

@viola arvensis Powolna i cicha śmierć, na raty…w pustce, która krzyczy pragnieniem usłyszenia. Niczym umierające motyle w brzuchu … a kiedy już wszystko się wypali, nie zostanie nic. Bardzo mi się podoba:) bardzo! Pozdrawiam:)

Koronkowe drzewa nigdy nie gubią liści.! W śnieżnej mgle, potrzebuję nieustannego czuwania. Obiecałeś mi ciepło mroźnej nocy, w oddechu wiosny, trzymam się nagich gałęzi czasami tylko marznąc. Zimowe zapadanie bez snów jest bolesne, zaognione rany, i niepewny grunt wypełnia nas głęboko. W lodowej ciszy gwiazdy spadają raczej lekko. Przysięgałeś.! Tamtego wieczoru, przed pierwszym pocałunkiem.

@viola arvensis Dziękuję:) serdecznie Ciebie pozdrawiam :) @Annna2 Witam i pozdrawiam serdecznie Anno :) erotyk …no cóż;)

Moralny imperatyw bycia świadomym i odpowiedzialnym. Być może to opowieść o braku asertywności, być może o lęku i ludzkich słabościach oraz całym spektrum zła..i mechanizmach wpływu. Nie ma wytłumaczenia. Odpowiedzialność za siebie i swoje czyny.

@violetta Być może:) ale zdrowy i soczyście…pomarańczowy;) pozdrawiam .

@Migrena Twój wiersz to wibrująca opowieść …niczym wiertło, bez znieczulenia przenika warstwy zębiny oraz miazgi aż do samego rdzenia… nerwu :) To opowieść o poczuciu niespełnienia i niesprawiedliwości, o mechanizmach obronnych i adaptacyjnych człowieka: uciec lub przetrwać, znieczulić się i nie czuć…nie ma już miejsca na empatię.!? Wreszcie to zasadnicze pytanie …o sens i jego cenę. Bardzo dobry tekst.! Mnie empatycznie porusza:) Pozdrawiam z uśmiechem:)

Dzień dobry:) dziękuję Migreno za refleksję i przywitanie:) uśmiecham się:)

Nuta goryczki na języku, ziemiste pierwsze wrażenie, matowa, słona powierzchowność, czarnej lukrecji. Wgryzam się w istotę smaku, jesteś taki soczysty.!? chłonąc wilgotny, korzenny miąższ, rubinową pełnią pestki granatu. Kruchość dotyka kolcami goździków, zewnętrznej powłoki włókien, pragnieniem głębi anyżu, ukrytej, pod skórką pomarańczy.