Skóra biała niczym papieru ryza.
Dłoń moja po jej udzie niby łódź płynie.
Zakochałem się w jej zimnych oczach.
Zakochałem się w zimie.
Włosy z czoła na plecy prowadzą,
niby ściółka leśna.
Znaczą drogę mym palcom.
Chwytam ją za nie i znów zimnym oczom daję wiarę.
Mówią: „chodź do mnie, kocham cię skarbie”.
Niby urok co rusz rzucany, niby woda opadająca z przelanej wanny.
Widać, że emocji w tych słowach za dużo,
aby lód oczu mógł je wypowiedzieć.
Widzę, że zwabić mnie chce
i w potrzasku zimnych ramion trzymać.
Zakochałem się w jej zimnych oczach.
Płynąc ręką po jej udzie,
zakochałem się w zimie.
Patrząc w lód otchłani oczu jeziora,
zakochałem się w ułudzie.
I płacić mi przychodzi za to.
Po zimie rozstopy, dziś mamy lato,
a ja dalej mrozu wypatruję.
Bo zaufałem jej oczom
Bo poczułem zimno ramienia
Bo pocałowałem usta, w których tyle cierpienia
Bo pogładziłem ją po skórze
Bo w talii objąłem
Bo za włosy złapałem
Płakałem, a łzy w lód na moich policzkach się zmieniały.
Ona się śmiała, a ja stałem oniemiały.
Ni dźwięku z siebie nie wydałem.
Zamarzłem wpatrzony w nią tam, gdzie stałem.
I tak czekałem do lata,
ale nic mi to.
Czekałbym nawet do końca świata,
bo...
Zakochałem się w jej zimnych oczach.
Płynąc ręką po jej udzie,
zakochałem się w zimie.
Patrząc w lód otchłani oczu jeziora,
zakochałem się w ułudzie.
I płacić mi przychodzi za to.
Po zimie rozstopy, dziś mamy lato,
a ja dalej mrozu wypatruję.
