OJEZU

do życia niemrawo sięgam, jak – rwąc jabłko myślę – że już dojrzało i nie będzie jego czupurność mnie onieśmielać. chwytam i czuję chłód skóry żałującej mi miąższu, strużek soku na brodzie i widoku nagich bezbronnych pestek. a jednak chwila grozy, w której jesteśmy jedno: drzewo, owoc i ja – sprawia, że rozumiem.