DziadomirStaroświecki

Był sobie bardzo mądry człowiek Jednak coś spędzało mu sen z powiek: Siedział i pachniał, Pachniał i myślał: Myślał o życiu Myślał o śmierci Myślał o piciu Myślał o pięści Myślał o kasie Myślał o dzieciństwie Myślał o pasie I o małym świństwie Czy ma ładne gacie, O swym starym gracie Też nie zapomniał. Sam sobie z myśli przyrąbał. Myślał o dzieciach Czasem o śmieciach W kuchni Częściej o kamieniu Na wyrzutni Miał coś na sumieniu Ale myślał o wódce I o nadbałtyckiej łódce O morzu czy o piasku, myślał Co zdarzyło się w szkole (Oj, pamiętał co nazmyślał) Myślał o pierdole Myślał o pracy I o kościelnej tacy. Myślał o tamtym I o tym przestać nie mógł, Bardzo chciał być zwartym Lecz się nie przemógł I mówił: myśl myślnikowi nierówna, Względem niego jest zbyt górna! Więc pamiętniki swoje ostro darł, Wciąż myślał, a potem i tak zmarł.

Pewnego dnia, na pewnej drodze, Spaceruję, rozmyślam, błądzę. Pewien kolega mnie pyta: Jako poeta, jakbyś napisał: "Nie chce mi się"? Odpowiadam nagle, z kopyta, Że bym się bardzo rozpisał: "Nie chce mi się". Jakby ktoś jeszcze kiedyś pytał.

@Annna2 Będę się jednak trochę upierać przy swoich lekko sarkastycznych założeniach. Gdy przyjmiemy, że "om"="ą" to faktycznie o pomyłkach możemy zapomnieć ;) Stąd też "Wstajom codziennie lewom nogą". @Berenika97 To chyba jednak jestem futurystą ;)) Lubię zabawę językiem pod warunkiem, że nie robi się tego dla idei. Futuryści, w moim odczuciu, odrzucając wszystko stworzyli swój własny kodeks poprawności, w którym poprawne jest wszystko co poprawne nie jest. Ja myślę bardziej po Ferdydurkowsku: Idea dla idei To mi się nie klei :) Pozdrawiam i dziękuję za opinie

Futuryści zawsze idą nieco inną drogą: Wstajom codziennie lewom nogą, Tworzom wyrazy pokracznie, dla idei swej nieudacznie. "Słowo dla słowa, zdanie dla zdania!" Tak Wam język właśnie rozum zagrabia! Z nami, ku wolności, I nowej normalności, Śpieszcie do przodu, nie patrząc do tyłu! Literka w nowym, awangardowym stylu! Jeno wszyscy do nas, Za nowy alfabet! Toast za Was, Skończmy literacki kabaret! Lecz jedna, wolna chwila, Przed nami kolejna mila: Idea dla idei, Coś się tu nam nie klei... Bynajmniej! "Om" to "ą". O trwogo... Mylić się futuryści nie mogą!

Żart żartowi żartem nierówny: "Co Ty taki? Jakiś durny!", "Gdzie maniery, inteligencie młody?", "Nie wypada! Pod nogi rzucasz kłody.", "Obrażasz! Obrażasz tym strasznie ludzi!", "Człowiek się lepiej w głuchej ciszy budzi.", "Nie pędź tak, bo w ścianę uderzysz!", "Dlaczego wszystkich swoją miarą mierzysz?", "Ironii nie znasz, jesteś chamem!", "Brzęczysz nad uchem, jakbyś był komarem!". Ja zaś, filozof prawdziwy, nie działam pochopnie, Sądzę, i myślę, i czuję, i widzę roztropnie: "Okropnie wszystkim dystansu brakuje, Człowiek się często zbyt dąśnie zachowuje." Ach! Jakie żem dziecko błyskotliwe i mądre! Sam swoje rozważania chyba poprę! Krzyknę donośnie: "Hej! Humorek nas zbawi!", Bo cóż innego radzić, gdy świat tak bawi? Wiem, że słowo moje czasem ludzi trapi, Lecz ten się śmieje, kto się śmiać potrafi!