Tomyeon

"Płacz w ścianach" Kałuże krwi wszędzie. Cóż to będzie? Może nicość będzie? Czuję beznadziejność, to moje uczucie jedyne jest. Przeszłam Wielki Test. Dziura w mym sercu, Postrzał w klatkę, Wszystko widziałam. Weźcie mnie do nieba. Wciąż w ciebie wierzę, Ojcze. Będzie lepiej, wciąż się łudzę. Słyszę ich płacz w ścianach, Podążają za mną cały czas, W nocy i dzień, jak mój anioł stróż. Znam cały część ciała, Widziałam wszystko otwarte, Czy bym chciała wiedzieć to znów? Nie. Nie. Nie. Wolałabym zapomnieć, Straszna Wielka Tragedia Ludzkości. Najgorszy koszmar mego życia. Wciąż pamiętam jej wyraz twarzy wypełniony przerażeniem i strachem śmierci. Czy mogę zapomnieć? Chciałabym i marzę, ale nie jestem w stanie. To będzie podążać za mną raz na zawsze. Choć może wystarczy pewna kula w łeb. Zakończę to jak mnie zakończyło. Przepraszam. BACH! Podpisała się: Pielęgniarka Alicja

Straciłam ją nieodwracalnie. Moja piękna córeczka. Nie odzyskam jej. Oni mi ją zabrali. Mawiają ze nieposłuszna, uciekła. Nazywają ją złą córką. Ale ja znam prawdę. Ich kłamstwa są beznadziejne. To oni mi ją zabrali. Moja najukochańsza córcia. Oni myślą, że ich kara ominie. Nie pozwolę na to. Zostaną ukarani. Będą cierpieć jak moja córka. Ale dłużej niż ona. Nie pozwolę im odejść. Zasłużyli na to. To ja. Włożę ich do jeziora, tak jak oni moją córkę. Zostaną zapomniani. Uczynię ich zapomnianymi na zawsze.

„Córa” Młoda ich córka, odeszła. Rozpacz do nich doszła. Młodości już nie ma w ich ciałach. Dzieciątka nie stworzą kolejnych. Są zrozpaczeni. Pistolet przy skroni. Nóż przy szyi. Zostaje skromna namiastka nadziei. Od teraz, ich dom otacza krople deszczu smutku. (Jeden z pierwszych wierszy napisanych przeze mnie)