Berpar2

Dziewczynki, którymi jestem? Czuję jakbym sięgała po coś co dawno nie czuło moich rąk. To jak klucz do siebie samej, do pytań dlaczego lubię ciszę do pytań dlaczego lubię pisać w samochodzie, dlaczego nie lubię waty cukrowej. Czy uśpiłam siebie samą? Czy już się nauczyłam oddychać pomiędzy tymi betonowymi ścianami, które dał mi los? Niewinność, tajemnica, świeżość, zmiana planów biegnąc za głosem serca. Gdzie dobiegłam? Na jakim pełnym maków polu jestem? Każdy z nich jest czymś innym, każdy piękny, każdy zasługuje na kilka słów. I tak zostawiam, jadąc, cała droga jakby magią. Ktoś inny napisałby coś innego. Która dziewczynka z tych we mnie teraz rozkazuje klawiaturze?

Kim jestem gdy patrzę w okno? Kim jestem gdy się budzę? Kim jestem gdy się kładę? Kim dla siebie a kim dla ciebie... kim my dla innych... Mam nadzieję że nigdy nie będzie tak, że sama siebie nie poznam.

Nie ma i nie będzie. Czemu nie da się do tego przygotować? Miesiąc i pożegnanie, lekarz nie dający nadziei... Za raz będzie rok... Jak ja mam nad tym wszystkim stanąć? Jak ja mam to codziennie dźwigać? Skąd brać siłę? To już jest skrajne nie wiem co... niesprawiedliwość... kiepski żart... utrudniacz... belka, pod którą leżę co jakiś czas mając mokre oczy.

@Waldemar_Talar_Talar dziękuję

Miliony róż a ja w tym ogrodzie tylko z nim muskam płatki róż ilekroć spojrzę mu w oczy. Innym razem jest lasem jednym z tych istniejących te dwadzieścia lat temu, takim niewinnym, pięknym, życiodajnym. Jest morzem, dalekosiężnym dobrem, workiem pękającym w szwach od nadziei. Jest łąką na której mogę odpocząć zresetować zwoje, poczuć ulgę. Jest... lampkami świecącymi tylko dla mnie tylko ja widzę w nim tyle uroku.