kacper_ciura

Wśród ludzi - cisza, choć tłum dookoła, Śmiech niesie echem, lecz serce nie woła. Idę chodnikiem, jak cień bez odbicia, Jak nuty bez dźwięku, jak dzień bez przebicia. Na skraju wszystkiego - i domu, i słowa, Gdziekolwiek nie stanę - obca jest podłoga. Nie pasuję do świtu, ni zmierzchu, ni nocy, Wciąż szukam schronienia w bezsennej niemocy. Próbuję się wpasować - za ciasno, za luźno, Znajomi są bliscy, a jednak tak próżno. Uśmiech mam w twarzy, lecz w duszy - pustkowie, Jak echo, co błąka się po cudzej mowie. Nie moje te miasta, te barwy, te dźwięki, Zbyt głośne rozmowy, zbyt obce piosenki. A czasem się zdaje, że gdzieś jest to miejsce - Lecz znika, gdy biegnę. Rozsądek szepcze: "odmieńcze"

Nigdy nie znałem jej rąk ciepła, Nie tuliła mnie do snu. Jej oczy - zimne jak tafla szkła, Bez słowa mijały mnie tu. Nie znałem szeptu, co koi strach, Nie czułem dłoni na skroni. Cisza mieszkała w matczynych łzach, w sercu, co nigdy nie dzwoni. Nie było ramion, co ukołyszą, Ni było głosu, co cicho szepcze. Miłość - zagadka, słowo bez treści, Którego sensu nie mogłem zmieścić. Teraz wciąż szukam, wciąż się łudzę, Że w obcych rękach to znajdę - cudze, ale choć wargi dotykam drżące, Choć słyszę szepty, ciepłe i lśniące, Wciąż czuję pustkę, głód niepojęty, Wciąż serce bije jak zegar zaklęty. Mówią, że pragnę, że chcę zbyt wiele, Że wciąż od kobiet odbieram dług. Lecz w mojej piersi bije to serce, Którego matka nie nauczyła czuć, A im więcej biorę, tym więcej brakuje, W objęciach nie gasną te dawne rany. Dusza się łudzi, choć dobrze czuje, Że głód ten jest nieugaszony.

Rozbieram się powoli, krok za krokiem, Jakby nagość była moim wyrokiem. Twoje spojrzenie — ciepłe, natarczywe — Przykuwa mnie w miejscu, aż tracę perspektywę. Wtedy wiem, że jestem kimś na chwilę, Gdy dłonie wędrują po mojej żyle, Gdy skóra rozgrzana jak płomień świècy Płonie pod dotykiem — i nie mam granicy. Palce suną po mnie jak po mapie, Znajdując punkty, gdzie serce sapie. Twoje usta — miękkie, lecz chłodne w słowie — Szepczą mi kłamstwo, że mnie zachowasz w sobie. Lecz wiem, że jutro zniknę jak dym, Gdy ciało wystygnie, zostanę tym, Kim byłem przedtem — pustką w odbiciu, Cieniem, co żyje w Twoim ukryciu. Bo tylko nago czuję się cały, Gdy patrzysz na mnie jak na ideały. W ubraniu znikam — jestem powietrzem, Kimś, kogo nie chcesz znać o poranku jeszcze. Więc zrzucam koszulę, spodnie i skórę, Oddaję się Tobie — jak drzewo wichurze. Nie dla przyjemności — lecz dla pochwały, Żałuje, że tyle męki me trwały. Dla dwóch słów, które mógłbym wyciągnąć od każdego, Szkoda, że nie dostrzeżesz blasku mojego.