E.T.

Alicjo, Bereniko, Jacku, dziękuję za Wasze komentarze. E.T.

A może chodzi o to by samotność rozproszyć jednym słowem: Chciałbym. Na chwilę wystarczy by poczuć, dotknąć, być. To nic, że w swojej głowie, ze swoim ciałem. W wyobraźni świetlik nie gaśnie.

@Berenika97 Dziękuję. Czasem nie ma końca, nie ma początku, jest tylko trwanie w próżni, albo w zawieszonym zdaniu. Pozdrawiam.

@Moondog Ciekawa postać wyłania się z tego zupełnie nieznanego mi uniwersum. Aż chce się wiedzieć o niej więcej. Przeszkadzają trzy literówki w pierwszej zwrotce.

@FaLcorN Dziękuję za komentarz. Faktycznie, spojrzenie z innej perspektywy, dobranie innych słów zmienia obraz. Wszystko rozbija się o...

Nasza znajomość jest zawieszonym zdaniem, pytaniem bez odpowiedzi, zawahaniem się. Myślą, która powraca. Zapachem kawy. Powrotem, oczekiwaniem, niespełnieniem. Niemożliwością odczuwalną w niewypowiedzianych słowach które z zasady nigdy nie zaistnieją. Znajomość bez szans, A jednak tak intensywna, że pulsuje. Okazuje się, że nie ma bezpiecznej odległości od Słońca.

@piąteprzezdziesiąte Dziękuję. Pozdrawiam, E.T.

@Toyer Jaki sympatyczny tekst! Lekki, nie przerysowany, i wcale nie pusty. Uśmiechnęłam się.

To jest fragment, który zatrzymał mnie na dłużej. Ciekawy, zmuszający do rozważań. E.T.

Zastanawiam się kim dla mnie jesteś. Moją kawą? Ostrożne dawkowanie wskazane. Nie wolno mi Ciebie za dużo pić, choć ta kawa tak dobrze pachnie, tak smakuje. Lecz cały czas dziwię się swoim reakcjom, i słabości do Twoich słów. Znasz mój stosunek do burzy. Jak reaguję gdy się zbliża, gdy widzę ciemne niebo, które sunie na mnie. Nieuchronność i siła. Sublime trzyma mnie w miejscu. Nie uciekam. Wpatruję się w nią, chociaż nie przychodzi do mnie. Po prostu jest. I chciałabym myśleć, że krople które uderzają w moje ciało są tylko dla mnie. Zamykam oczy. Wyobrażam sobie, że wnika we mnie i jestem jej częścią. Rozsądnie byłoby schować się, nie wystawiać się na zimny i stanowczy wiatr. Rozsądnie byłoby nie moknąć, nie czuć dreszczy. Rozsądnie byłoby nie zostawać w lesie, nie chcieć tam być. Nie w środku burzy, nie w środku lasu. Nie w niej, nie w nim. Moja słabość.

@Dagmara Gądek Jasna sprawa. Nie zmienia to faktu, że coś w tym wierszu nie gra. Powrócę jeszcze do tego tematu. Niech spokojnie dojrzeje. Lubię opisywać różne kobiece stany, niejako wcielać je w moje wiersze. Zawsze piszę z perspektywy żeńskiego pierwiastka. Męskiej strony księżyca nie ruszam, to dla mnie nadal czarna magia. Pozdrawiam. Ewa

@Dagmara Gądek @Dagmara Gądek Dzięki za komentarz. Czytając go zdałam sobie sprawę, iż zupełnie przypadkiem udało mi się koncertowo zmylić czytelnika - niestety nie to było moim zamysłem - jednym słowem nie wyszło. Zdarza się i tak. Pozdrawiam. Ewa

wyjmuję ją spod ubrań na co dzień starannie ułożoną rozpiętą w ramach a jednak niedostępną moja kobiecość odkrywana na twoich oczach nabiera kształtu i wydaje się realna chciałbyś jej dotknąć ale jest zapachem więc bierzesz mnie jak powietrze do ust, do płuc wdech

@andrew Sprawnie wykreowany świat. Uwierzyłam czytając. Przeniosłam się tam. A to dużo. Pozdrawiam. Ewa

@Dagmara Gądek Och, dziękuję. Jakim cudem ominęła mnie informacja o tej książce? Szukam i zamawiam :) Tymczasem polecę Tobie z całego mojego "dzikiego" serca i takiej samej duszy "Mądrość wilków" Elli H. Radinger. Podtytuł tej książki w oryginale brzmi mniej wiecej "jak wilki mogą nauczyć nas być bardziej ludzkimi". Nie rozwinę bardziej tej myśli. Odsyłam do Elli. Pozdrawiam. Ewa

@Dagmara Gądek :) Dziękuję. Tak, stać mnie na więcej. (Też lubię, gdy wiele dziele się w przestrzeni między wersami.) Pozdrawiam. Ewa @Rafael Marius :) Dziękuję. Wilki są fascynujące. Niestety narosło wokół nich wiele krzywdzących stereotypów. Pozdrawiam. Ewa

alter jest inne tu można namacalna nierealność oczekująca spełniania gdzie zdmuchnięcie kurzu powoduje trzęsienie ziemi jak wilki wąchamy się nie ufając bacznie obserwując reakcję czy nie ugryzie, czy się nie spłoszy ale drążąc i chcąc zbliżamy się nierealnie dochodząc do siebie ach w sobie

@sisy89 Dziękuję. Pozdrawiam. Ewa

@Dark_Apostle_ Ach, nie spojrzałam na to w ten sposób, pewnie dlatego, że dla mnie cmentarz zawsze był przepełniony historiami wypisanymi na nagrobkach. Nigdy cichy. Odebrałam ją jako potencjał, wejrzenie, przełom, olśnienie, punkt zwrotny. Pozdrawiam. Ewa

@Dark_Apostle_ Parę myśli związanych z wierszem. W kaplicy uniwersytetu w Cambridge Salomon ma twarz Henryka VIII (na jego wyraźne polecenie). Zdanie, które kiedyś zasłyszałam "najstarsze wilki pierwsze przeczuwają burzę". No i "żyzna cisza" - chciałabym. Pozdrawiam. Ewa

@Adaś Marek :) ten raj za dobrze się nie skończył. Niemniej uparcie pozdrawiam, tym razem ostrożniej, Marka. :) Ewa

@Somalija Zatrzymał mnie wers "podobasz mi się z niczego". Jest ładnym obrazem. Pozdrawiam. Ewa

@Stefaniak "Chciałbym z tobą uciec na drugą stronę księżyca" to jest myśl na wiersz. "Tą ciemną, niepoznaną" - wydaje mi się zbędnym opisem drugiej strony księżyca, bo "druga strona księżyca" właśnie to implikuje. Redundancja. Chyba że to miało być wstępem do... no właśnie, to mogłoby być ciekawe. Pozdrawiam. Ewa

@poezja.tanczy Ach, mi ten wiersz skojarzył z "Kumą" Brzechwy :) lekki, z dystansem i humorem. Pozdrawiam. Ewa

@lena2_ :) urocze, przywołało uśmiech. Pozdrawiam. Ewa